 Τα Παιδιά Παίζει στην γκαλερί Αργώ
Είναι πλέον παράδοση την περίοδο των γιορτών οι γκαλερί να παρουσιάζουν ομαδικές εκθέσεις δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να βρει πρωτότυπα δώρα για φίλους και γνωστούς. Η γκαλερί Αργώ έρχεται να προσθέσει ακόμη ένα στοιχείο που ταιριάζει στην γιορτινή διάθεση παρουσιάζοντας την έκθεση με τίτλο τα «Παιδία Παίζει». Μια ομαδική έκθεση που έχει σαν εναρκτήριο σημείο έμπνευσης το παιχνίδι, σε απόλυτη αρμονία με το κλίμα των ημερών που βάζει τα παιδιά και το παιχνίδι σε πρώτη γραμμή. Η γκαλερί Αργώ παρουσιάζει μια έκθεση που καλεί τόσο τους καλλιτέχνες όσο και τους θεατές να γίνουν ξανά παιδιά και να ανακαλύψουν την χαρά του παιχνιδιού. Στην έκθεση συμμετέχουν δεκαέξι καλλιτέχνες οι : Tomblin Andreas, Αγαθού Σπύρος, Γεωργίου Βαρβάρα, Ζεβλάρης Χάρης, Ζερβού Μαρίνα, Κουδουνά Μαρία, Λοιζίδου Μαρία, Νικοδήμου Ελένη, Πιερή Ελίζα, Σαββίδου Κάτια, Σοφοκλέους Ελίνα, Στεφάνου Κωνσταντίνος, Τζιαρρής Αντώνης, Τζιρκαλλή Έλενα, Χρήστου Δέσποινα, Χρυσάφη Μαρία.
Ο κάθε καλλιτέχνης επιλέγει τον δικό του τρόπο για να εκφραστεί σε σχέση με το παιχνίδι. Για ορισμένους καλλιτέχνες ο τίτλος της έκθεσης μεταφράζεται σε δημιουργία έργων που να απεικονίζουν εικόνες από παιχνίδια ή από άτομα που παίζουν. Για άλλους μεταφράζεται στην παιχνιδιάρικη διάθεση με την οποία μπαίνουν στην διαδικασία της δημιουργίας. Αφήνοντας πίσω τα πρέπει και τα καθορισμένα απολαμβάνουν την δημιουργική διαδικασία και την μετατρέπουν σε παιχνίδι. Σε άλλες περιπτώσεις οι δημιουργοί επιλέγουν να εμπλακεί και ο θεατής στην δημιουργία του έργου. Δηλαδή βλέπουμε να επιλέγουν μια πιο διαδραστική οδό, δημιουργώντας ένα παιχνίδι με το οποίο καλείται ο θεατής να παίξει, να μεταποιήσει και να δημιουργήσει και ο ίδιος. Για παράδειγμα η Μαρίνα Ζερβού επιτρέπει στους θεατές να αγοράσουν και να δημιουργήσουν την δική τους μαριονέττα με βάση σχεδίου της ίδιας, δηλαδή να δημιουργήσουν παίζοντας. Ένα παιχνίδι/έργο τέχνης.
Μια περιδιάβαση στην έκθεση μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα ευχάριστη τόσο για τα παιδιά αλλά ιδιαίτερα για τους ενήλικες. Διότι ακόμα και αν δεν παρασυρθείς και να παίξεις με κάποιο από τα έργα τέχνης/ παιχνίδια είναι δύσκολο να μην θυμηθείς την παιδική σου ηλικία και μαζί της την ξεγνοιασιά και την χαρά του παιχνιδιού. Ας παίξουμε λοιπόν, έστω για λίγο.
 Συνεργία Ιωάννης Μαχαιριώτης
Την έκθεση ζωγραφικής του Ιωάννη Μαχαιριώτη παρουσιάζει η γκαλερί Opus 39 από τις 2 μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου 2013. Η έκθεση έχει τον τίτλο «Συνεργία» και παρουσιάζει μια σειρά από πίνακες καθώς και σχέδια με μολύβι. Η θεματική ενότητα του καλλιτέχνη για αυτή την έκθεση είναι όπως λέει και ο ίδιος είναι αντικείμενα τα οποία ανήκουν στον κόσμο της βιομηχανίας ή ακόμα και στον ναυτιλιακό κόσμο. Όπως για παράδειγμα σχοινιά, γάντζοι, τροχοί κτλ. Όπως σημειώνει και ο ίδιος με μια δόση ειρωνείας και σαρκασμού «αντικείμενα, σε συνεργασία με την ανθρώπινη δραστηριότητα δημιουργούν εργασία και πλούτο, σε αντίθεση με τα διάφορα είδη χαρτιών που η αλόγιστη έκδοση και μετακίνησή τους δημιουργούν κρίσεις όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα παγκοσμίως». Πιστεύω ότι μέσα από αυτή την φράση ο καλλιτέχνης κατόρθωσε να συλλάβει μια σκέψη και μια άποψη που πιθανώς να χαρακτηρίζει όλους μας. Ίσως να αποτελεί βάση μιας βαθύτερη αναζήτησης για τον εντοπισμό της ουσίας των πραγμάτων.
Κοιτάζοντας την συγκεκριμένη έκθεση σαν σύνολο βλέπουμε ότι ο τρόπος που ο καλλιτέχνης επιλέγει να παρουσιάσει τα αντικείμενα έχει φωτογραφικό χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας αυτός δεν προσδίδεται μόνο από την καθαρά ρεαλιστική απεικόνιση με την οποία ασχολείται ο καλλιτέχνης, αλλά και από τον τρόπο που τοποθετεί τα αντικείμενα πάνω στον καμβά, απομονώνοντας τα από το γύρω περιβάλλον και μεγεθύνοντας τα. Έτσι για παράδειγμα ένα κομμάτι από τυλιγμένο σχοινί, γίνεται ο μοναδικός πρωταγωνιστής ενός έργου του. Το ενδιαφέρον του για τα αντικείμενα με βιομηχανικό χαρακτήρα γενικότερα το διακρίνουμε και από την προηγούμενη έκθεση του που έγινε το 2012 στην οποία ο Ιωάννης Μαχαιριώτης είχε ασχοληθεί με σωρούς από εγκαταλειμμένα οχήματα. Σε αυτή τη έκθεση ο καλλιτέχνης είχε περίπλοκες συνθέσεις που περιλάμβαναν ένα μεγάλο αριθμό αυτοκινήτων στοιβαγμένων. Παρόλο που και στην φετινή έκθεση υπάρχουν ορισμένα έργα με αντικείμενα στοιβαγμένα, εντούτοις, μπορούμε να πούμε ότι στην φετινή έκθεση βλέπουμε την εξελικτική πορεία της δουλειάς του καλλιτέχνη όπου τα έργα γίνονται πιο μινιμαλιστικά και δίνεται σημασία περισσότερο στην λεπτομέρεια του κάθε αντικειμένου.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια όμορφη έκθεση. Η ομορφιά της κρύβεται στην ικανότητα του καλλιτέχνη να απεικονίζει με ποιητικό τρόπο αντικείμενα που δεν θεωρούνται κλασσικά όμορφα. Αυτό φανερώνει την ικανότητα του, να βλέπει την ομορφιά όπου και αν κοιτάξει.
 Αλέξανδρος Γιωρκάτζης
Η «Alpha C.K Art Gallery» παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση στην Κύπρο του νεαρού καλλιτέχνη Αλέξανδρου Γιωρκάτζη ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Ιταλία. Η έκθεση θα έχει διάρκεια από τις 29 Νοεμβρίου μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου.
Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά και πρόταση, η οποία είναι αρκετά διαφορετική και μοναδική στο είδος της ιδιαίτερα για τα εγχώρια δρώμενα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια σειρά από γλυπτά με καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Ο καλλιτέχνης έχει μια προσωπική τεχνική. Χρησιμοποιεί για μοντέλα πραγματικούς ανθρώπους, αφού δημιουργεί αποτυπώματα από τα πρόσωπα τους, τα χέρια τους, η οποιοδήποτε άλλο μέρος τους σώματος τον ενδιαφέρει και τα συνδυάζει μεταξύ τους για την δημιουργία μιας ενιαίας σύνθεσης. Αυτό αποτελεί το εκμαγείο για το τελικό γλυπτό ή για την σειρά από γλυπτά. Το αποτέλεσμα της χρήσης αυτής της τεχνικής είναι οι απίστευτες λεπτομέρειες οι οποίες αποτυπώνονται στα γλυπτά του, όπως οι ρυτίδες έκφρασης και οι ραβδώσεις του δέρματος. Αυτές οι λεπτομέρειες δίνουν την αίσθηση του απόλυτου ρεαλισμού έτσι που δημιουργείται στον θεατή η εντύπωση ότι τα γλυπτά είναι σχεδόν ζωντανά.
Τα έργα του Αλέξανδρου Γιωρκάτζη μοιάζουν να έχουν μεταφυσικές αναζητήσεις. Να εξερευνούν προβληματισμούς σχετικά με την ζωή και τον θάνατο, με την ιδέα ότι όλοι είμαστε Ένα, και όλοι μαζί κομμάτι του συνόλου. Η ένωση του ανθρώπου με το όλο. Για παράδειγμα τα στατικά του έργα μπορεί κανένας να πει ότι αισθητικά παραπέμπουν σε νεκρικές μάσκες που συναντούμε συχνά σε αρχαίους πολιτισμούς. Ένα μήνυμα ότι όσο και αν ασχολούμαστε με την συντήρηση του φυσικού πεδίου, η αιωνιότητα κρύβεται στην εξέλιξη της ψυχής. Η ιδέα αυτή της ανάτασης της ψυχής μας αποκαλύπτεται στο μεγάλο έργο του «Tra L’Essere e L’Essere» (μεταξύ του Είμαι και του Είναι). Το συγκεκριμένο είναι πιστεύω το πιο ενδιαφέρον έργο της έκθεσής για διάφορους λόγους. Αρχικά από αισθητικής άποψης διότι ξεφεύγει πλέον από την στατικότητα που συναντάμε στα υπόλοιπα γλυπτά, έχει κίνηση, ενέργεια και μοιάζει να συλλαμβάνει ταυτόχρονα στιγμιότυπα από διαφορετικές χρονικές στιγμές. Ταυτόχρονα έχει τους πιο δυνατούς συμβολισμούς και στις δύο του όψεις/πλευρές. Στην μια του πλευρά ο καλλιτέχνης σχηματίζει ένα στρόβιλο χρησιμοποιώντας μια σειρά από διάφορα χέρια και πρόσωπα. Αυτός εκπροσωπεί την δίνη των συναισθημάτων και εντάσεων που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας σαν ανθρώπινα όντα. Αντίθετα στο κέντρο της πίσω όψης αυτού του στροβίλου σχηματίζεται μια ανάγλυφη ανθρώπινη φιγούρα με μια σειρά από χέρια τα οποία μοιάζουν να κινούνται κυκλικά δημιουργώντας μια αίσθηση ανάτασης. Αυτή είναι η ψυχή μας, το κέντρο της ύπαρξης μας όπου υπάρχει ηρεμία, ειρήνη και αποδοχή αυτού που είναι/υπάρχει. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι στο πλάι του γλυπτού αυτού, δηλαδή μεταξύ των δύο κόσμων ο καλλιτέχνης αποτυπώνει χέρια, σε στάση προσευχής και διαλογισμού. Δείχνοντας μας ίσως τον συνδετικό κρίκο μεταξύ τους ή το κλειδί για να οδηγηθούμε από την δίνη στην γαλήνη. Μια υπέροχη έκθεση, μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά που πραγματικά αξίζει.
 Blog the Block
Μια διαφορετική έκθεση παρουσιάζει η γκαλερί Αργώ υπό τον τίτλο «Blog the Block» από τις 20 Νοεμβρίου μέχρι και την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη. Στην έκθεση συμμετέχουν 50 άτομα κατά κύριο λόγω εικαστικοί αλλά και αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, πολιτιστικοί παραγωγοί. Στον κάθε ένα από τους συμμετέχοντες δόθηκε από ένα κομμάτι ξύλο 24 επί 24 εκατοστά, με το οποίο μπορούσαν να πειραματιστούν με όποιο τρόπο προτιμούσουν. Ο κάθε δημιουργός επέλεξε διαφορετικό τρόπο για να εκφραστεί αλλά και για να χειριστεί τον «περιορισμό» του 24 επί 24 που έβαλε η γκαλερί. Ορισμένοι δημιουργοί για παράδειγμα επέλεξαν να ακολουθήσουν τους γνώριμους τρόπους έκφρασης. Το αποτέλεσμα είναι έργα στο συνηθισμένο στυλ, που επιτρέπουν στον θεατή να αναγνωρίσει άμεσα τον δημιουργό ακόμα και χωρίς να δει το όνομα του. Άλλοι δημιουργοί επέλεξαν να δουν την συγκεκριμένη πρόταση/πρόκληση σαν μια ευκαιρία για πειραματισμό. Μια ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό να ξεφύγουν από την βολικότητα του συνηθισμένου, να απελευθερωθούν. Ενδιαφέρον θα είναι να δούμε αν η εξέλιξη της δουλειάς τους θα μαρτυρεί μια συνέχεια σε αυτές της γραμμές.
Ας δούμε όμως τον τίτλο της έκθεσης σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε καλύτερα την προσπάθεια αυτή. Η λέξη «block» του τίτλου αναφέρεται στα τετράγωνα κομμάτια ξύλου, 24 επί 24. Η λέξη «Blog» επίσης γνωστή στην πλειονότητα των ατόμων που ασχολούνται έστω και λίγο με το διαδίκτυο πρόκειται για το ακρώνυμο των λέξεων «web – log» και αναφέρεται σε ένα ηλεκτρονικό, διαδικτυακό ημερολόγιο-εγκύκλιο το οποίο τυγχάνει τακτικής ενημέρωσης από τον συγγραφέα και (παρα)ακολουθείτε από ένα αριθμό ατόμων/χρηστών. Τα «Blogs» είναι ένας εύκολος και ανέξοδος τρόπος επικοινωνίας που επιτρέπουν στον οποιοδήποτε να εκφράσει τις απόψεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του δημόσια. Δίνουν την δυνατότητα στον καθένα να έχει δημόσια φωνή και λόγο με την προϋπόθεση φυσικά ότι (παρά)ακολουθείτε από κάποιους. Αυτή την δημοκρατικότητα της επικοινωνίας προσπαθεί να την μεταφέρει η γκαλερί Αργώ και προς την τέχνη μέσα από την έκθεση «Blog the Block». Κάνοντας την τέχνη πιο προσιτή προς το ευρύτερο κοινό, προσφέροντας όλα τα έργα στην χαμηλή τιμή των 200 Ευρώ.
Με την εξέλιξη της τεχνολογίας και του διαδικτύου οι τρόποι επικοινωνίας μας έχουν αλλάξει δραματικά καθώς σε καθημερινή πλέον βάση επικοινωνούμε, μιλούμε και εκφραζόμαστε ηλεκτρονικά. Στην έκθεση αυτή χρησιμοποιείται ένας ηλεκτρονικός όρος για να ζητηθεί από τους καλλιτέχνες να εκφραστούν με φυσικό (απτό) τρόπο. Δηλαδή να δημιουργήσουν κάτι φυσικά υπαρκτό, (όχι απλά ηλεκτρονικό). Ταυτόχρονα δίνει στους καλλιτέχνες μια πλατφόρμα, με συγκεκριμένους κανόνες μέσα από την οποία το δημιούργημα τους μπορεί να συνυπάρξει και να διαλαχτεί με άλλους. Είναι μια φυσική προέκταση ενός ηλεκτρονικού τρόπου σκέψης. Η συγκεκριμένη έκθεση είναι ίσως και μια αφόρμηση για ευρύτερο προβληματισμό. Μήπως θα φτάσουμε στο σημείο η επικοινωνία σε φυσικό επίπεδο να είναι μια προέκταση της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, δηλαδή θα επηρεάζεται και θα διέπεται από κανόνες και τρόπους έκφρασης του ηλεκτρονικού κόσμου;
 Σταύρος Κίκας
Την ατομική έκθεση του εικαστικού Σταύρου Κίκα παρουσιάζει η γκαλερί Γκλόρια από τις 12 μέχρι τις 28 Νοεμβρίου 2013. Ο Σαλβαντόρ Νταλί είχε πει κάποτε ότι το σχέδιο είναι το πιο έντιμο (για τον θεατή) εικαστικό μέσο. Δεν μπορεί να σε εξαπατήσει, μπορεί να είναι μόνο καλό ή κακό. Στην περίπτωση του Σταύρου Κίκα δεν είναι απλά καλό, είναι εξαίρετο. Είναι από τις περιπτώσεις των καλλιτεχνών όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας σταθερά ανοδικής πορείας αν κρίνω από τις 3 τελευταίες εκθέσεις που παρουσίασε στην γκαλερί Γκλόρια το 2007,2009 και τώρα.
Σε αυτή την έκθεση ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μια σειρά από μεγάλων διαστάσεων έργα σχεδιασμένα με κάρβουνο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δουλειά που μας αποκαλύπτει για ακόμα μια φορά τον δυναμισμό που κρύβεται μέσα στην λιτότητα. Ο Σταύρος Κίκας ακολουθώντας μια σταθερή πορεία σε ότι αφορά το εικαστικό μέσο, περιορίζει την εικαστική του δημιουργία στην χρήση του κάρβουνου. Σχεδιάζει με μικρές γραμμές οι οποίες σε ορισμένα σημεία γίνονται πιο πυκνές και σε ορισμένα σημεία γίνονται πιο απαλές, σβήνουν ή απλά δεν υπάρχουν. Προκαλεί εντύπωση η τεχνική ακρίβεια και η πειθαρχία την οποία απαιτεί η συγκεκριμένη τεχνική. Το τελικό αποτέλεσμα είναι χρωματικά λιτά έργα, τα οποία όμως αποκαλύπτουν το βάθος και τις εντάσεις που προκύπτουν από τα παιχνίδια του φωτός και της σκιάς. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιώντας αποκλειστικά το άσπρο του χαρτιού και το μαύρο του κάρβουνου αναπαράγει μια τεράστια γκάμα από αποχρώσεις του γκρίζου. Η θεματική των έργων του, αν και δεν είναι ξεκάθαρη εντούτοις παραπέμπει σε εικόνες βγαλμένες από την φύση. Τοπία που επεκτείνονται ως τον ορίζοντα, στάχια που ανοίγουν από τον άνεμο για να δημιουργήσουν διαδρόμους. Τα σχήματα των διαφόρων φυσικών στοιχείων στα έργα του είναι απλά, και απουσιάζει η οποιαδήποτε προσήλωση στην λεπτομέρεια. Στα τοπία που ζωγραφίζει ο Κίκας απουσιάζει πλήρως η ανθρώπινη φιγούρα ή οποιοδήποτε ανθρώπινο στοιχείο. Η σωστή χρήση της προοπτικής και των διαφόρων επιπέδων δημιουργεί το απαιτούμενο βάθος στις συνθέσεις του.
Στα έργα του διαγράφετε ξεκάθαρα η πλήρης αφοσίωση του καλλιτέχνη κατά την διάρκεια της δημιουργίας τους αλλά και στην τέχνη της δημιουργίας γενικότερα.
Κάθε ένα από τα έργα του Σταύρου Κίκα κρύβει μέσα του εγγενή ενέργεια, και μοιάζει σχεδόν ζωντανό. Η ενέργεια τους μεταφέρεται στον θεατή άμεσα όταν τα αντικρίζει.
 Έκθεση Walk-Through Μαρίζα Παρτζίλη
Την νέα εικαστική της πρόταση παρουσιάζει η Μαρίζα Παρτζίλη στην ατομική της έκθεση με τίτλο Walk-Through. Η έκθεση παρουσιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος από τις 8 μέχρι τις 28 Νοεμβρίου 2013. Στην συγκεκριμένη ενότητα η καλλιτέχνης επικεντρώνεται στην αποκλειστική χρήση του μολυβιού και της ακουαρέλας σαν υλικά για την δημιουργία των έργων της. Πρόκειται ουσιαστικά για μια σειρά από σχέδια. Η χρωματική λιτότητα είναι στοιχείο το οποίο βλέπουμε να επαναλαμβάνεται στα έργα της Μαρίζας Παρτζίλη. Πρωτοεμφανίστηκε στην προηγούμενη της έκθεση «Dream-Weaver» που παρουσιάστηκε πριν 3 χρόνια όπου κυριαρχούσαν κυρίως τα σχέδια από μελάνι, ενώ μοιάζει σταθερό στοιχείο και σε έργα που παρουσίασε το τελευταίο διάστημα σε ομαδικές εκθέσεις.
Στην συγκεκριμένη έκθεση η καλλιτέχνης επιχειρεί να ξεναγήσει τον θεατή μέσα στους οικείους της χώρους. Αυτό εκφράζεται και από τον τίτλο της έκθεσης «walkthrough» που στα ελληνικά, μεταφράζεται ουσιαστικά σαν περιήγηση. Μια περιήγηση κυρίως στο στούντιο της εικαστικού, ίσως τον πιο προσωπικό της χώρο, εκεί όπου παραμένει μόνη να εμπνέεται και να δημιουργεί. Κοιτάζοντας πιο αναλυτικά τα σχέδια που παρουσιάζονται στην έκθεση αντιλαμβανόμαστε ότι συχνά παραμορφώνει τους χώρους που σχεδιάζει μέσα από την προοπτική που επιλέγει να χρησιμοποιήσει. Από τους χώρους της Μαρίζας Παρτζίλη απουσιάζει πλήρως η ανθρώπινη φιγούρα. Η αίσθηση αυτής της απουσίας μπορεί να μεταφραστεί και σαν εγκατάλειψη και να μεταφέρει έτσι μια αίσθηση μελαγχολίας στον θεατή. Η ίδια, φανερώνοντας τις επιρροές της από την πορεία της σαν σκηνογράφος και ενδυματολόγος θεάτρου χαρακτηρίζει αυτούς τους χώρους σαν τα σκηνικά μιας προσωπικής παράστασης. Δίνοντας έτσι μια πιο φιλοσοφική διάσταση στα έργα καθώς ουσιαστικά μοιάζει ολόκληρη η ζωή μας να χαρακτηρίζεται σαν μια παράσταση. Τι συμβαίνει όμως όταν βρισκόμαστε μόνοι μέσα στους οικείους μας χώρους, μπορεί να υπάρξει η παράσταση χωρίς θεατή;
Κοιτάζοντας τα σχέδια της έκθεσης γίνεται φανερό ότι η καλλιτέχνης επιλέγει να εκτεθεί στον θεατή. Τόσο με το να του επιτρέπει ουσιαστικά να εισέλθει στον χώρο της αλλά και με να του επιτρέπει να διερευνήσει την οπτική της γωνία. Ταυτόχρονα η επιλογή του σχεδίου με μολύβι είναι ακόμα μια επιλογή που αφήνει την καλλιτέχνη ιδιαίτερα ευάλωτη στο βλέμμα του θεατή. Στο σχέδιο με μολύβι τα όποια λάθη ή ατέλειες γίνονται άμεσα φανερά, καθώς στην απουσία της σαγήνης του χρώματος ο θεατής εστιάζει στην φόρμα αλλά και στην γραμμή του σχεδίου.
 Στέλιος Στυλιανού
Την ατομική έκθεση του ζωγράφου Στέλιου Στυλιανού παρουσιάζει η γκαλερί Opus 39 από τις 4 Νοεμβρίου μέχρι και τις 16 Νοεμβρίου. Ο Στέλιος Στυλιανού σε αυτή την σειρά των έργων ασχολείται με την γυναικεία φόρμα και πιο συγκεκριμένα με το γυναικείο γυμνό ή ημί-γυμνό σώμα. Στις μέρες μας δεν συνηθίζετε πλέον να συναντάμε συχνά εικαστικούς καλλιτέχνες που να ασχολούνται με την ρεαλιστική απεικόνιση του ανθρώπινου γυμνού σώματος, δηλαδή καλλιτέχνες οι οποίοι να μελετούν σε βάθος την φιγούρα χρησιμοποιώντας σαν μοντέλα ανθρώπους που ποζάρουν για αυτούς, για να δημιουργήσουν το έργο τους. Η συγκεκριμένη πρακτική ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένη στην κλασική ζωγραφική και την συναντάμε συχνά σε ιστορικούς καλλιτέχνες. Στις μέρες μας, για όσους έχουν φοιτήσει σε παραδοσιακές σχολές Καλών Τεχνών η μελέτη του γυμνού σώματος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της φοιτητικής τους εμπειρίας. Παρόλα αυτά δεν το συναντάμε συχνά σε ώριμους καλλιτέχνες. Τόσο που μια επίσκεψη σε μια τέτοια έκθεση είναι μια ευχάριστη νότα αλλαγής στο ευρύτερο σκηνικό των εκθέσεων.
Κοιτάζοντας τα έργα του Στέλιου Στυλιανού είναι εμφανές ότι ο καλλιτέχνης έχει μελετήσει σε βάθος την ανθρώπινη φιγούρα. Συχνά παρουσιάζει τα μοντέλα του σε πόζες και στάσεις που θα αποτελούσαν πρόκληση για τον κάθε καλλιτέχνη που θέλει να τις αποτυπώσει. Συχνά επιλέγει την οπτική γωνία όπου η προοπτική σχεδόν παραμορφώνει το πως βλέπουμε το ανθρώπινο σώμα. Παρόλα αυτά ο ίδιος καταφέρνει να απεικονίσει τα μοντέλα του με τρόπο που να μοιάζει απόλυτα φυσικός. Ο καλλιτέχνης κατορθώνει μέσα από το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς να δώσει μια πιο σύγχρονη υφή στο έργο του. Οι γυναίκες που απεικονίζονται στα έργα του μοιάζουν συχνά να λούζονται από κίτρινο, κόκκινο ή μπλε φως. Ο καλλιτέχνης επιλέγει να χρησιμοποιήσει σε υπερθετικό βαθμό την αντανάκλαση αυτών των έντονων χρωμάτων που αντανακλούνται από τα γυμνά σώματα. Το αποτέλεσμα είναι μέσα από την δεξιοτεχνική χρήση του χρώματος να αναδεικνύονται οι όγκοι και οι φόρμες αλλά και το φως και η σκιά.
Γενικότερα μέσα από την έκθεση γινόμαστε μάρτυρες της άριστης τεχνικής του καλλιτέχνη τόσο στην χρήση του ακρυλικού αλλά και του παστέλ και του κάρβουνου. Τεχνική που είναι φανερό ότι καλλιεργήθηκε μέσα από χρόνια μελέτης, δουλειάς και αφοσίωσης στην ζωγραφική για την οποία και του αξίζουν συγχαρητήρια.
 Χάρις Επαμεινώνδα “Chapters”
Την ατομική έκθεση της εικαστικού Χάρις Επαμεινώνδα παρουσιάζει το κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Point στην Λευκωσία από τις 9 Οκτωβρίου μέχρι και τις 6 Δεκεμβρίου. Αν και πρόκειται για την πρώτη ατομική έκθεση της Χάρις Επαμεινώνδα στην Κύπρο εδώ και πολλά χρόνια, καθώς η εικαστικός ζει και εργάζεται στο Βερολίνο, εντούτοις η καλλιτέχνης είναι ιδιαίτερα γνωστή. Έχοντας εκπροσωπήσει την Κύπρο στην Μπιενάλε Βενετίας το 2007 έχει βραβευτεί πολλές φορές για την δουλειά της σε διαγωνισμούς του εξωτερικού. Δείγματα και κομμάτια της δουλειάς της έχουν ξαναπαρουσιαστεί στην Κύπρο σαν μέρος συλλογών, στα πλαίσια ομαδικών εκθέσεων, καθώς και στα πλαίσια παρουσιάσεων που σχετίζονταν με την Μπιενάλε Βενετίας.
Είναι δύσκολο για τον όποιο έχει συναντήσει την δουλειά της Χάρις Επαμεινώντα να μην του έχει αποτυπωθεί στην μνήμη. Τα έργα της όσες φορές τα έχω συναντήσει διακρίνονται για την ευαισθησία και την υψηλή αισθητική τους. Παρόλο που η καλλιτέχνης δουλεύει χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα έκφρασης, άλλοτε κολλάζ, άλλοτε φωτογραφίες, ταινίες, βιβλία και αντικείμενα εντούτοις διατηρεί σαν σταθερό σημείο αναφοράς την αισθητική της.
Στο κέντρο σύγχρονης Τέχνης Point η έκθεση ουσιαστικά επικεντρώνεται στο κινηματογραφικό έργο με τον ομώνυμο τίτλο “Chapters”. Πρόκειται για μια σειρά από σκηνοθετημένα πλάνα και εικόνες χωρίς όμως μια ξεκάθαρη αφηγηματική συνέχεια η πλοκή. Οι σκηνές και οι εικόνες εξελίσσονται σε τοπία της Κύπρου, τα οποία όμως δεν είναι άμεσα αναγνωρίσιμα. Μέσα από τις σκηνές μπορεί να αναγνωρίσουμε αναφορές σε ιστορικές περιόδους του νησιού και σε σύμβολα ή σε μύθους, χωρίς όμως πάλι αυτό να είναι ξεκάθαρο. Στην συγκεκριμένη έκθεση τα πλάνα είναι χωρισμένα σε 4 διαφορετικές προβολές διάρκειας 1 ώρας οι οποίες παρουσιάζονται ταυτόχρονα σε 4 διαφορετικές οθόνες στην γκαλερί. Η απουσία της αφήγησης, και της γραμμικής χρονικής συνέχειας στις προβολές καθώς και το γεγονός ότι είναι αδύνατο για τον οποιοδήποτε θεατή να παρακολουθήσει ταυτόχρονα τις προβολές ουσιαστικά δημιουργεί ένα έργο τέχνης οργανικό το οποίο συνεχώς μεταβάλλεται. Δηλαδή η εμπειρία του κάθε θεατή θα είναι διαφορετική καθώς επηρεάζεται τόσο από την στιγμή καθώς και από την τύχη στο που θα πέσει το βλέμμα του και ποιά εικόνα/νες θα δει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ο θεατής ουσιαστικά καλείται σε ένα ατομικό ταξίδι, σε ένα ποιητικό, ονειρικό φανταστικά ατμοσφαιρικό κόσμο τον οποίο ο κάθε ένας από εμάς καλείται να βιώσει διαφορετικά, αφήνοντας έτσι και στον κάθε ένα την ευκαιρία να το αντιληφθεί με τον δικό του τρόπο, φτάνοντας στα προσωπικά του συμπεράσματα. Αυτός φαίνεται να είναι και ο στόχος της εικαστικού καθώς ακόμα και αν κάποιος επιθυμούσε να δει όλες τις προβολές ατομικά αυτό θα ήταν αδύνατο.
Προσωπικά πιστεύω ότι αν ο θεατής επιτρέψει στον εαυτό του να συνεπαρθεί από τις εικόνες της Χάρις Επαμεινώντα, δηλαδή αν αφιερώσει κάποιο χρόνο στο έργο τότε θα θέλει να επιστρέψει στην έκθεση περισσότερες φορές , καθώς κάθε φορά είναι μοναδική.
 Ναρκισσιστικό Εγώ
Την ατομική έκθεση του νέου Κύπριου καλλιτέχνη Μιχάλη Χαραλάμπους παρουσιάζει ο πολυχώρος Is Not Gallery από τις 11 μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2013. Με τον αγγλικό τίτλο «Narcissistic Ego» στα Ελληνικά, Ναρκισσιστικό Εγώ ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μια σειρά από έργα δημιουργημένα με διαφορετικά μέσα, επιτοίχεια έργα, τρισδιάστατα γλυπτά, κατασκευές, βίντεο.
Παρόλη την χρήση διαφόρων μέσων για να εκφραστεί εντούτοις τα έργα χαρακτηρίζονται από μια κοινή αισθητική και είναι εμφανές ότι ανήκουν στο ίδιο εικαστικό κύκλο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα έργα να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα στον χώρο της γκαλερί. Κοιτάζοντας τόσο τον ίδιο τον τίτλο της έκθεσης Ναρκισσιστικό Εγώ όσο και τα ίδια τα έργα μπορούμε να αναγνωρίσουμε πολλά στοιχεία σχετικά με το σκεπτικό και τους στόχους του ίδιου του καλλιτέχνη. Όπως όλοι γνωρίζουμε ο όρος «ναρκισσιστικό», προέρχεται από την Ελληνική Μυθολογία και τον Νάρκισσο ο οποίος ερωτεύτηκε την αντανάκλαση του εαυτού του στον ποταμό. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί το στοιχείο της αντανάκλασης, ενσωματώνοντας καθρευτιζόμενες επιφάνειας πάνω στις οποίες στέκουν τα γλυπτά του. Ακόμη μέσα στα έργα του συχνά αναγνωρίζουμε την απομόνωση στοιχείων του φυσικού σώματος του ίδιου του Μιχάλη Χαραλάμπους. Αυτή η αποδόμηση του φυσικού σώματος και η εξονυχιστική ανάλυση σε οπτικό επίπεδο οδηγεί στην δημιουργία των πιο αφαιρετικών μορφών και φορμών που βλέπουμε στα έργα του καλλιτέχνη. Σε αυτές τις αφαιρετικές φόρμες δεν αναγνωρίζουμε πλέον τα φυσικά χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη, με αυτό το τρόπο τα έργα αποκτούν πλέον μια πιο οικουμενική υπόσταση, θα μπορούσαν θα έλεγε κανείς να ανήκουν στον οποιοδήποτε. Πιστεύω ότι οι πιο αφαιρετικές φόρμες καθώς και οι καθρεύτες μοιάζουν να είναι το κάλεσμα του καλλιτέχνη προς τον θεατή να προβεί και ο ίδιος σε μια ενδοσκόπηση και σε μια ανάλυση του εγώ του.
Αφορμή για αυτή την σειρά από έργα πιθανώς να είναι μια πολύ προσωπική διαδρομή/εξερεύνηση του καλλιτέχνη που είχε σαν στόχο να ανακαλύψει το ίδιο του τον εαυτό. Η διαδικασία αυτής της εξερεύνησης μοιάζει να εξελίχτηκε σαν κάτι περισσότερο από μια απλή ανακάλυψη του ίδιου του του εαυτού. Απώτερος στόχος του καλλιτέχνη όπως ο ίδιος τον εκφράζει είναι να αποκαλύψει τα πάθη του. Αναγνωρίζοντας, μαθαίνοντας και ξεπερνώντας τα πάθη μας, μπορεί σταδιακά να οδηγηθούμε στην διάλυση του Εγώ και στην αντίληψη του εαυτού μας όχι σαν μονάδες αλλά σαν κομμάτια ενός οργανικού συνόλου. Μπορούμε να αναπτύξουμε ουσιαστικά ένα πιο συλλογικό τρόπο σκέψης. Αυτή η ιδέα μας δίνει μια μεταφυσική διάσταση στα έργα του καλλιτέχνη. Γενικά πρόκειται για μια συγκροτημένη δουλειά στην οποία ούτε η φιλοσοφική ιδέα αλλά ούτε και το αισθητικό αποτέλεσμα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
 Pop up Nicosia
Την πρωτοβουλία του Δήμου Λευκωσίας να διοργανώσει την εκδήλωση «Pop up 2013» στην Λεωφόρο Μακαρίου την έχουν ακούσει και πιθανώς επισκεφτεί η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης της Λευκωσίας. Πρόκειται για την πολύ αξιόλογη πρωτοβουλία του Δήμου Λευκωσίας να προσπαθήσει να αναζωογονήσει το παραμελημένο πια κέντρο της πόλης παραχωρώντας κάποια από τα καταστήματα σε άτομα ή ομάδες για να τα λειτουργήσουν για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις καθώς στόχος είναι να προωθηθούν ταυτόχρονα και οι τέχνες. Μάλιστα γίνεται προσπάθεια να υπάρξει μια ποικιλία από καλλιτεχνικές δραστηριότητες έτσι ώστε να προκληθεί το ενδιαφέρον της μεγαλύτερης δυνατής μερίδας του κοινού.
Από εικαστικής άποψης παρόλο που υπάρχουν πολλά έργα τέχνης και εικαστικές δραστηριότητες σε όλους σχεδόν τους χώρους, το αμιγώς εικαστικό γεγονός είναι το προσωρινό μουσείο «Between a Woman and a Mountain» το οποίο επιμελήθηκε ο εικαστικός Φάνος Κυριάκου και χρηματοδότησε η CYTA . Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο πρότζεκτ δεν θα το χαρακτήριζα σαν μουσείο, ούτε και έκθεση. Πιστεύω ότι ουσιαστικά ολόκληρο το «Μουσείο» είναι ένα έργο τέχνης του ιδίου του εικαστικού. Δηλαδή πιστεύω ότι ο Φάνος Κυριάκου, επιμελήθηκε την έκθεση και η διαδικασία της επιμέλειας της αλλά και το τελικό αποτέλεσμα είναι το δικό του έργο τέχνης. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγήθηκα από τον ανορθόδοξο τρόπο τοποθέτησης των έργων αλλά και από τον φωτισμό. Το σημαντικό για τον Κυριάκου φαίνεται να είναι περισσότερο το αισθητικό αποτέλεσμα παρά η καλύτερη δυνατή προβολή των έργων. Ο θεατής οδηγείται έτσι στην ανάγνωση της έκθεσης σαν ένα ενιαίο σύνολο παρά σαν έργα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν και οι εκδηλώσεις του καταστήματος που διαχειρίζεται το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας. Στον συγκεκριμένο χώρο το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών επιλέγει να δώσει έμφαση στην εκπαιδευτική διάσταση της παρουσίας του φέρνοντας κοντά στον κοινό τα σεμινάρια χαρακτικής καθώς και κινηματογράφου.
Γενικά το Pop Up 2013 είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για το κοινό να έρθει πιο κοντά στην τέχνη αλλά και να γνωρίσει νέους δημιουργούς. Παρόλα αυτά, εκείνο που προκαλεί εντύπωση στην όλη διοργάνωση είναι η βροντερή απουσία των γκαλερί. Δηλαδή παρόλο που το όλο φεστιβάλ έχει σαν στόχο την ανάπτυξη των τεχνών δεν υπάρχει η παρουσία καμίας από τις «παραδοσιακές» γκαλερί της Λευκωσίας. Χωρίς να γνωρίζω αν αυτό οφείλεται σε παράληψη του Δήμου που ίσως να προτίμησε πιο εναλλακτικές προτάσεις ή των γκαλερί, που ίσως να ήθελαν να παραμείνουν στα παλιά και γνωστά, πιστεύω ότι η παρουσία τους σε αυτή την διοργάνωση θα ήταν πολύ σημαντική. Καθώς οι γκαλερί έχουν ήδη φιλότεχνο κοινό το οποίο τις παρακολουθεί και στο οποίο απευθύνονται θα λειτουργούσαν ενισχυτικά ως και προς τους άλλους χώρους. Παράλληλα η συμμετοχή σε ένα τέτοιο φεστιβάλ θα έδινε τον αέρα της αναζωογόνησης και της νέας ενέργειας που τόσο χρειάζονται οι γκαλερί ειδικά αυτή την περίοδο με τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν λόγο κρίσης. Ελπίζουμε να το δούμε στο μέλλον. Στο παρόν ας απολαύσουμε για λίγο ακόμα την θαυμάσια αυτή πρωτοβουλία του Δήμου Λευκωσίας.
|
RSS Feed