Picture
Πλούσια Τέχνη σε Φτωχούς καιρούς

Ο πολυχώρος «Is Not Gallery» παρουσιάζει για πέμπτη συνεχή χρονιά την έκθεση «Πλούσια Τέχνη σε Φτωχούς Καιρούς» από την 1η  Φεβρουαρίου μέχρι την 1η  Μαρτίου. Στην έκθεση συμμετέχουν πέρα των 60 καλλιτεχνών από την Κύπρο και το εξωτερικό. Πρόκειται για μια έκθεση που έχει πλέον γίνει θεσμός στα εικαστικά δρώμενα της πρωτεύουσας. Μια έκθεση που κατορθώνει να έλξη την προσοχή και το ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού θεατών που μπορεί να μην παρακολουθούν τακτικά τα εικαστικά δρώμενα αλλά αποζητούν οικονομικές λύσεις για να αποκτήσουν έργα τέχνης.

Την φετινή χρονιά έχουμε δει την εμφάνιση και άλλων ομαδικών ή και ατομικών εκθέσεων με έργα καλλιτεχνών σε ιδιαίτερα προσιτές τιμές. Φυσικά η ιδέα της προσιτής τέχνης που έχει αποκτήσει πια πολλούς υποστηρικτές αποτελεί σήμερα την αντίδραση του κόσμου της τέχνης στην σημερινή οικονομική κρίση. Από οικονομικής άποψης οποιοδήποτε αγαθό σε περίοδο οικονομικής κρίσης βιώνει μια πτώση στις τιμές λόγο της μειωμένης ζήτησης. Σαν ένα μη βασικό αγαθό η τέχνη και οι καλλιτέχνες έχουν βιώσει τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στον μέγιστο βαθμό.

Φυσικά όταν είχε πρωτοξεκινήσει ό θεσμός από την IsΝοτGallery το 2009 η οικονομική κρίση στην Κύπρο φάνταζε ένας μακρινός και απίθανος εφιάλτης. Οι καλλιτέχνες απολάμβαναν ακόμα την δυνατότητα να ανεβάζουν άφοβα τις τιμές των έργων τους και να πουλούν, οι δημοπρασίες ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς και πετυχημένες και το κράτος μπορούσε να στηρίζει σταθερά τις σοβαρές καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες. Για εκείνη την εποχή η δημιουργία ενός τέτοιου θεσμού ήταν ιδιαίτερα τολμηρή. Ήταν μια ιδεολογική αντίδραση παρά μια αντίδραση ανάγκης. Ήταν η αντίδραση στις παραφουσκωμένες τιμές που συχνά ακούγονταν για ορισμένα έργα τέχνης. Τιμές που κάποτε δεν δικαιολογούνταν ούτε από πλευράς δουλειάς ιδεολογικής ή πρακτικής για την δημιουργία του έργου, ούτε λόγο «ονόματος» του δημιουργού. Ήταν ένα μήνυμα που αποτεινόταν σε όλες τις πλευρές, καλλιτέχνες, γκαλερί και κοινό ότι τα έργα τέχνης δεν πρέπει να είναι άπιαστο όνειρο και πώς ο πολιτισμός αποτελεί προνόμιο όλων. Το «Πλούσια Τέχνη σε Φτωχούς Καιρούς» είναι ένας θεσμός που βοήθησε τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες να διατηρήσουν την ταπεινότητα τους, που λειτούργησε εν μέρη ρυθμιστικά την χρυσή εποχή της φούσκας των τιμών, θυμίζοντας τους καλλιτέχνες ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κοινού που αγαπά και σέβεται την τέχνη αλλά δεν μπορεί να αγοράσει λόγο απαγορευτικών τιμών.

Σήμερα ελπίζω οι καλλιτέχνες να κατορθώσουν να θυμούνται ακόμα αυτή την πραγματικότητα καθώς ισχύει περισσότερο από ποτέ. Σήμερα υπάρχει περισσότερο από ποτέ κόσμος που αγαπά και εκτιμά τα έργα τέχνης αλλά δεν μπορεί να τα αγοράσει ακόμη και σε προσιτές τιμές. Άρα αν υπάρχει μειωμένο αγοραστικό ενδιαφέρον για τα έργα τους ας μην χάνουν το κουράγιο τους και ας συνεχίσουν να δημιουργούν και να προσφέρουν με αγάπη.



 
Picture
Χωμένο μέσα στα γραφικά δρομάκια της παλιά πόλης της Λάρνακας βρίσκεται το καφενείο «Περί Τέχνης» το οποίο φιλοξενεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έκθεση αυτή την περίοδο. Την έκθεση φωτογραφίας του Αντρέα Καυκαλιά με τίτλο «The Ghosts of Summer» από τις 8-23 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για μια σειρά από φωτογραφίες που έχει βγάλει ο καλλιτέχνης τους καλοκαιρινούς μήνες στις παραλίες και πιο συγκεκριμένα στην χαρακτηριστική παραλία των Φοινικούδων.

Η φωτογραφίες στην παραλία, είναι κάτι που όλοι έχουν επιχειρήσει. Οι επαγγελματίες φωτογράφοι με ένα πιο εικαστικό ύφος, οι απλοί τουρίστες σε μια προσπάθεια να αποθανατίσουν όμορφες αναμνήσεις, οι ρομαντικοί σε μια προσπάθεια τους να αποθανατίσουν την ομορφιά της φύσης. Όταν ένας δημιουργός επιλέγει ένα θέμα στο οποίο έχουν δοθεί τόσες ερμηνείες και το οποίο έχει παρουσιαστεί και βιωθεί από τόσες διαφορετικές οπτικές, κινδυνεύει να λειτουργήσει επαναληπτικά στα όσα έχουμε ήδη δει. Το πιο πάνω ενισχύεται και από την επιλογή της συγκεκριμένης παραλίας, των Φοινικούδων, που είναι η πιο γνωστή και χαρακτηριστική παραλία της πόλης της Λάρνακας. Μια τοποθεσία που για πολλούς συνδέεται με στοιχεία όπως, τα κακόγουστα τουριστικά μαγαζιά, τα αμέτρητα οπτικά ερεθίσματα του πανηγυριού του κατακλυσμού και γενικότερα το κιτς. Εδώ ακριβώς κρύβεται και το περισσότερο ενδιαφέρον στην συγκεκριμένη σειρά φωτογραφιών. Ο Αντρέας Καυκαλίας έχει πάρει ένα χιλιο-φωτογραφημένο θέμα και το έχει μεταμορφώσει σε κάτι το μοναδικό. Αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο ότι το κάθε τι, το οποιοδήποτε θέμα μπορεί να αποδοθεί με τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο αν αποτελέσει σημείο έμπνευσης για τον δημιουργό.

Οι φωτογραφίες του Αντρέα Καυκαλιά είναι απόλυτα μινιμαλιστικές περιορίζοντας την χρωματική γκάμα του στο μαύρο-άσπρο. Χρησιμοποιώντας συγκεκριμένη τεχνική την στιγμή που βγάζει την φωτογραφία κατορθώνει να εξαλείψει οποιεσδήποτε λεπτομέρειες στο τοπίο καθώς και στα ατομικά χαρακτηριστικά των προσώπων του κρατώντας μόνο τις φιγούρες. Κοιτάζοντας τις ο θεατής δύσκολα αναγνωρίζει την συγκεκριμένη τοποθεσία στην οποία έχουν βγει. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, απομονώνοντας την φωτογραφία δύσκολα αναγνωρίζει ότι βρίσκονται στην θάλασσα. Μοιάζουν με ανθρώπινες φιγούρες που ξεπροβάλουν μέσα από το απόλυτο τίποτα του λευκού. Αφαιρώντας τις επιμέρους επιβαρυντικές λεπτομέρειες, ακόμα και το στοιχείο του νερού η αισθητική ομορφιά των συγκεκριμένων φωτογραφιών κρύβεται αποκλειστικά στην σύνθεση τους. Ουσιαστικά στην ικανότητα του φωτογράφου να επιλέγει την κατάλληλη χρονική στιγμή και την κατάλληλη οπτική γωνία για να τραβήξει την φωτογραφία. Η έκθεση αυτή αποτελεί μια απόδειξη ότι πέρα από το θέμα που επιλέγεται εναπόκειται στην φαντασία και στην δημιουργικότητα του κάθε καλλιτέχνη να τραβήξει μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία.



 
Picture
Πόλυς Πεσλίκας

Ο Πολύς Πεσλίκας παρουσιάζει την νέα του ατομική έκθεση με τίτλο «Small Scale Paintings» στην γκαλερί Penindaplinena στην Λεμεσό από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για μια έκθεση ζωγραφικής με έργα μικρού και μεσαίου μεγέθους που δεν μοιάζουν να έχουν κοινή θεματική ή στοιχεία

Ο Πόλυς Πεσλίκας μας έχει συνηθίσει κατά κύριο λόγω σε έργα μεγάλων διαστάσεων. Στην τελευταία του έκθεση που παρουσιάστηκε στην γκαλερί Όμικρον το 2010 τα έργα του ήταν τεράστιων διαστάσεων Σαν μέγεθος θα μπορούσε να ήταν τοιχογραφίες. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα τολμηρή επιλογή του καλλιτέχνη να παρουσιάσει έργα μικρών διαστάσεων. Στα έργα αυτά ο καλλιτέχνης απομονώνει ένα συγκεκριμένο κομμάτι μιας φιγούρας ή μιας σύνθεσης. Ο θεατής βλέποντας απομονωμένα το αντικείμενο που απεικονίζεται μπορεί να δει, να αναλύσει και τελικά να κρίνει την κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου. Στα μεγάλα του έργα αυτό ήταν αδύνατο. Η παρουσία πολλών και διαφόρων στοιχείων που συνθέτουν μια εικόνα και αφηγούνται μια ιστορία διασπούν την προσοχή του θεατή. Αυτό που σε κερδίζει όμως στα μικρά αυτά έργα είναι η ενέργειά τους. Κρύβουν μια αμεσότητα και μια ζωντάνια που δεν υπήρχε στα μεγάλα τα ολοκληρωμένα, προμελετημένα έργα, παρόλη την τεχνική αρτιότητα τους.

Πιστεύω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έργα που ανήκουν σε ένα μεταβατικό στάδιο του καλλιτέχνη. Συχνά όταν ένας καλλιτέχνης νιώθει ότι έχει φτάσει σε δημιουργικό αδιέξοδο και χρειάζεται τρόπους για να αντλήσει έμπνευση, να επανακτήσει και να επαναπροσδιορίσει την κατεύθυνσή του καταφεύγει σε μια στροφή 180 μοιρών. Αλλάζοντας δυναμικά τον τρόπο που δουλεύει και δημιουργεί, επιτρέπει στον εαυτό του να πειραματιστεί και να γευτεί την χαρά της δημιουργίας γα χάριν της δημιουργικής διαδικασίας και όχι του αποτελέσματος. Πιστεύω ότι τα έργα αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαδικασίας για τον Πόλυ Πεσλίκα. Για αυτό ίσως τον λόγο επιλέγει να τα ονομάζει μελέτες. Ακόμη ένα στοιχείο που μου εντείνει την αίσθηση αυτή είναι ότι σε αυτά τα έργα μοιάζει ευδιάκριτη η επιρροή του από μεγάλους ιστορικούς καλλιτέχνες. Συχνά μπαίνοντας σε μια διαδικασία πειραματισμού οι καλλιτέχνες ανατρέχουν σε μεγάλους καλλιτέχνες σαν πηγές έμπνευσης. Πέρα από την δήλωση του ίδιου του καλλιτέχνη μέσα από το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση, μία ακόμη ένδειξη είναι ότι δύο από τα έργα που παρουσιάζει είναι νεκρές φύσεις. Η νεκρή φύση σαν θεματική ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής σε παλαιότερους ζωγράφους αλλά σπανίζει στην σύγχρονη ζωγραφική.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον όταν ένας καλλιτέχνης επιλέγει να δείξει αυτή την προσωπική διαδρομή της αύτο-ανασκόπησης και αναζήτησης μέσα από την έκθεση του. Επικοινωνώντας με τον θεατή με αυτό τον τρόπο ο καλλιτέχνης ανοίγεται, αποκαλύπτεται. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την συνέχεια ή καλύτερα, την κατάληξη.


 
Picture
Η γκαλερί Αργώ παρουσιάζει την εικαστική πρόταση της Αθηνάς Αντωνιάδου με τον τίτλο “…for another space and another time…” (για ένα άλλο χώρο και ένα άλλο χρόνο) από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι και τις 9 Φεβρουαρίου.

Η Αθηνά Αντωνιάδου ζει και εργάζεται στο εξωτερικό έχοντας σαν κύρια βάση το Βερολίνο. Εντούτοις δίνει σταθερά το παρόν της στην εγχώρια καλλιτεχνική σκηνή με την παρουσία της σε ομαδικές εκθέσεις  και εικαστικά πρότζεκτ και εκδηλώσεις. Στην έκθεση παρουσιάζεται μια σειρά από μικρά έργα που αφηγούνται δύο ιστορίες καθώς και μια σειρά από μεγάλα επιτοίχια έργα τα οποία η ίδια πραγματοποίησε κατά την διάρκεια της παραμονή της στο Περού. Για την Αθηνά Αντωνιάδου, οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις της είναι συνυφασμένες με τις προσωπικές της υπαρξιακές αναζητήσεις. Η καλλιτεχνική της πορεία αντικατοπτρίζει την προσωπική της πορεία αναζήτησης του εαυτού της. Αυτό δεν φαίνεται τόσο μέσα από τα έργα που παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση αλλά μέσα από δουλειά που είχε παρουσιάσει παλιότερα αλλά και μέσα από τις διαλέξεις που διοργανώνει στα πλαίσια της έκθεσης. Από την 1η Φεβρουαρίου μέχρι και την 9η  Φεβρουαρίου θα γίνεται σειρά διαλέξεων από τις 19.00 το βράδυ με διάφορους ομιλητές και ποικιλία θεμάτων που αγγίζουν περισσότερο την σφαίρα των μεταφυσικών παρά των εικαστικών αναζητήσεων.

Γίνεται λοιπόν προφανές ότι η καλλιτέχνης μας προτείνει μια διαφορετική προσέγγιση σχετικά με τον κόσμο της τέχνης και τον ρόλο του σύγχρονου καλλιτέχνη πέρα από αυτή που έχουμε συνηθίσει το τελευταίο διάστημα.  Ο καλλιτέχνης και ο κάθε άνθρωπος γενικότερα παρουσιάζεται σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου που εμείς αποκαλούμε σύμπαν. Σαν μονάδα καλούμαστε να αναπτυχθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, καθώς μέσα από την προσωπική ανάπτυξη του καθενός μας αναπτύσσεται και το σύνολο. Αυτή η κοσμοθεωρία είναι ίσως η πιο παρήγορη και όμορφη καθώς ενώνει τον καθένα από εμάς με όλους και με όλα. Με αυτό τον τρόπο, οι «μοναχικοί» αγώνες ή δρόμοι που ονομάζουμε ζωές γίνονται παράλληλες διαδρομές με πολλούς συνοδοιπόρους. Ταυτόχρονα όμως αυτή η κοσμοθεωρία κουβαλά μαζί της και πολλές ευθύνες. Σαν κομμάτι ενός συνόλου καλούμαστε να αποβάλουμε την εγωκεντρική προσέγγιση μας στην ζωή και να νοιαστούμε για το όλο. Για τον συνάνθρωπο μας, για τον πλανήτη μας για το κάθε τι. Πλέον το κάθε τι μας αφορά. Στην βάση αυτής της θεωρίας το καλό του συνόλου μπαίνει πέρα και πάνω από αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ατομικό, προσωπικό συμφέρον διότι το καλό του όλου είναι το συμφέρον μας.

Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια η οποία αξίζει την προσοχή του κοινού, ειδικότερα οι διαλέξεις για τις οποίες μπορείτε να βρείτε πληροφορίες στην ιστοσελίδα:
http://www.argogallery.org


    Μαργαρίτα Παρασκευαϊδου
    κριτικός τέχνης

    Επιστρέφοντας στην Κύπρο με το τέλος των σπουδών μου με ένα πτυχίο Καλών Τεχνών και είνα μεταπτυχιακό στην Κριτική Τέχνης έψαχνα τρόπους να δραστηριοποιηθώ. Συνειδητοποιώντας ότι τα ΜΜΕ στην πλειονότητα των περιπτώσεων απλά ανακύκλωναν τα δελτία τύπου που έστελναν οι γκαλερί και οι καλλιτέχνες αποφάσισα να επισκέπτομαι τις εκθέσεις και  να γράφω για την προσωπική μου άποψη και εντυπώσεις και να την στέλνω στον τύπο. Σταδιακά αυτή η απασχόληση εξελιχθήκε σε εβδομαδίαια στήλη στον Κυριακάτικο Φιλελεύθερο σχετικά με τα εικαστικά την οποία και διατηρώ από το 2007. Μέσα από αυτή την σελίδα στόχος μου είναι να αναδημοσιεύω τα άρθρα αυτά, λίγες μέρες μετά την επίσημη δημοσίευσή τους.

    Archives

    December 2013
    November 2013
    October 2013
    September 2013
    August 2013
    July 2013
    June 2013
    May 2013
    April 2013
    March 2013
    February 2013
    January 2013
    December 2012

    View my profile on LinkedIn