The Playroom- Ελίνα Σοφοκλέους
Την ατομική έκθεση της Ελίνας Σοφοκλέους παρουσιάζει η γκαλερί Αργώ από τις 17 Μαΐου μέχρι και τις 7 Ιουνίου 2013. Πρόκειται για μια σειρά από άχρωμες μικρές κεραμικές φιγούρες τις οποίες η καλλιτέχνης συνδυάζει με διάφορα χρωματιστά αντικείμενα για να δημιουργήσει τα γλυπτά / κατασκευές της. Τα αντικείμενα σε ορισμένες περιπτώσεις τα φτιάχνει η ίδια και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι έτοιμα. Τα αντικείμενα αυτά σε σχέση με τις φιγούρες είναι πάντοτε πολύ πιο μεγάλα, υπερμεγέθη θα έλεγε κανείς. Έτσι οι φιγούρες μοιάζουν να παίζουν με τεραστίων διαστάσεων αντικείμενα / παιχνίδια, όπως σβούρες, σκάλες, ξύλινα αλογάκια, τύμπανα κτλ. Παρόλο που κοιτάζοντας τα αντικείμενα σαν μονάδες θα μπορούσαμε να τα αντιληφθούμε σαν διακοσμητικά εντούτοις σαν σύνολο, σαν έκθεση αποκτούν εικαστικό ενδιαφέρον. Όπως φανερώνει και ο τίτλος της έκθεσης η καλλιτέχνης δημιουργεί ένα τεράστιο παιχνιδότοπο (playroom) . Οι φιγούρες όμως που βλέπουμε, παρόλο το μικρό τους μέγεθος και τις μικρές διαστάσεις σε σχέση με τα αντικείμενα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι παιδιά αλλά χοντρούληδες ενήλικες.
Ουσιαστικά μέσα από την έκθεση η καλλιτέχνης δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο, όπου τα πάντα μοιάζουν δυνατά. Μέσα σε αυτό τον κόσμο κυριαρχεί η ξεγνοιασιά και η χαρά του παιχνιδιού. Κανείς δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από την σημασία που έχει δώσει στην λεπτομέρεια της κάθε κατασκευής. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από την καθαρότητα των γραμμών, των σχημάτων και των χρωμάτων. Γίνεται προφανές ότι η ίδια έχει κατορθώσει να αφήσει την φαντασία της ελεύθερη χωρίς τους περιορισμούς του δυνατού ή του αδύνατου. Όπως φανερώνεται και μέσα από το σκεπτικό της έκθεσης το ίδιο προσπαθεί να κάνει και για τον θεατή. Η καλλιτέχνης μοιάζει να μας προσκαλεί / προκαλεί να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια όπου όλοι και όλα ήταν δυνατά. Η Ελίνα Σοφοκλέους έχοντας αντιληφθεί ότι μέσα από την καθημερινότητα έχουμε χάσει την ικανότητα να αφηνόμαστε, ότι ακόμα και όταν παίζουμε με τα παιδιά μας το κάνουμε συχνά από καθήκον προσπαθεί να κάνει τους θεατές να ξαναβρούν τον χαμένο τους παιδικό εαυτό. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν το πετυχαίνει αυτό πλήρως. Σίγουρα ο θεατής που επισκέπτεται την έκθεση, μπορεί να χαμογελάσει και να χαρεί με αυτό που βλέπει. Μπορεί να νιώσει πιο αισιόδοξα με τα φωτεινά και πολύχρωμα αντικείμενα και τους ευφάνταστους τίτλους αλλά πιστεύω ότι είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας η ανησυχία για το μέλλον, που δύσκολα μπορούμε να αφεθούμε στην παιδική ανεμελιά έστω και περιστασιακά.
Την ατομική έκθεση της Ελίνας Σοφοκλέους παρουσιάζει η γκαλερί Αργώ από τις 17 Μαΐου μέχρι και τις 7 Ιουνίου 2013. Πρόκειται για μια σειρά από άχρωμες μικρές κεραμικές φιγούρες τις οποίες η καλλιτέχνης συνδυάζει με διάφορα χρωματιστά αντικείμενα για να δημιουργήσει τα γλυπτά / κατασκευές της. Τα αντικείμενα σε ορισμένες περιπτώσεις τα φτιάχνει η ίδια και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι έτοιμα. Τα αντικείμενα αυτά σε σχέση με τις φιγούρες είναι πάντοτε πολύ πιο μεγάλα, υπερμεγέθη θα έλεγε κανείς. Έτσι οι φιγούρες μοιάζουν να παίζουν με τεραστίων διαστάσεων αντικείμενα / παιχνίδια, όπως σβούρες, σκάλες, ξύλινα αλογάκια, τύμπανα κτλ. Παρόλο που κοιτάζοντας τα αντικείμενα σαν μονάδες θα μπορούσαμε να τα αντιληφθούμε σαν διακοσμητικά εντούτοις σαν σύνολο, σαν έκθεση αποκτούν εικαστικό ενδιαφέρον. Όπως φανερώνει και ο τίτλος της έκθεσης η καλλιτέχνης δημιουργεί ένα τεράστιο παιχνιδότοπο (playroom) . Οι φιγούρες όμως που βλέπουμε, παρόλο το μικρό τους μέγεθος και τις μικρές διαστάσεις σε σχέση με τα αντικείμενα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι παιδιά αλλά χοντρούληδες ενήλικες.
Ουσιαστικά μέσα από την έκθεση η καλλιτέχνης δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο, όπου τα πάντα μοιάζουν δυνατά. Μέσα σε αυτό τον κόσμο κυριαρχεί η ξεγνοιασιά και η χαρά του παιχνιδιού. Κανείς δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από την σημασία που έχει δώσει στην λεπτομέρεια της κάθε κατασκευής. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από την καθαρότητα των γραμμών, των σχημάτων και των χρωμάτων. Γίνεται προφανές ότι η ίδια έχει κατορθώσει να αφήσει την φαντασία της ελεύθερη χωρίς τους περιορισμούς του δυνατού ή του αδύνατου. Όπως φανερώνεται και μέσα από το σκεπτικό της έκθεσης το ίδιο προσπαθεί να κάνει και για τον θεατή. Η καλλιτέχνης μοιάζει να μας προσκαλεί / προκαλεί να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια όπου όλοι και όλα ήταν δυνατά. Η Ελίνα Σοφοκλέους έχοντας αντιληφθεί ότι μέσα από την καθημερινότητα έχουμε χάσει την ικανότητα να αφηνόμαστε, ότι ακόμα και όταν παίζουμε με τα παιδιά μας το κάνουμε συχνά από καθήκον προσπαθεί να κάνει τους θεατές να ξαναβρούν τον χαμένο τους παιδικό εαυτό. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν το πετυχαίνει αυτό πλήρως. Σίγουρα ο θεατής που επισκέπτεται την έκθεση, μπορεί να χαμογελάσει και να χαρεί με αυτό που βλέπει. Μπορεί να νιώσει πιο αισιόδοξα με τα φωτεινά και πολύχρωμα αντικείμενα και τους ευφάνταστους τίτλους αλλά πιστεύω ότι είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας η ανησυχία για το μέλλον, που δύσκολα μπορούμε να αφεθούμε στην παιδική ανεμελιά έστω και περιστασιακά.
RSS Feed