Το έργο Τέχνης ως Χρηστικό αντικείμενο
Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος από τις 13 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 8 Μαρτίου παρουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη έκθεση με τον τίτλο «Το έργο τέχνης ως χρηστικό αντικείμενο-η συνέχεια». Πρόκειται για το δεύτερο σκέλος της έκθεσης καθώς το πρώτο σκέλος παρουσιάστηκε από τις 5 Δεκεμβρίου 2012 μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 2013. Αυτή η σειρά από εκθέσεις επικεντρώνεται στην παρουσίαση χρηστικών αντικειμένων που έχουν δημιουργηθεί από εικαστικούς καλλιτέχνες. Στην συγκεκριμένη έκθεση συμμετέχουν οι: Θεόδουλος Γρηγορίου, Ελέν Μπλακ, Νικολέτα Παπαμιχαήλ, Μαρίζα Παρτζίλη, Μαρίνα Γεραλή, Δώρος Ηρακλέους, ‘Έλενα Κούμα, Γιάννης Κοφτερός και Μαρία Κοφτερού.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται οι καλλιτέχνες αυτή την πρόκληση. Σε ορισμένους καλλιτέχνες η διαδικασία δημιουργίας χρηστικών αντικειμένων μεταφράζεται στην χρησιμοποίηση χρηστικών αντικειμένων σαν επιφάνειες πάνω στις οποίες μπορούν να δημιουργήσουν. Όπως στην περίπτωση της Μαρίζας Παρτζίλης και της Νικολέτας Παπαμιχαήλ, που σχεδιάζουν ή ζωγραφίζουν πάνω σε παλιά έπιπλα. Σε άλλες περιπτώσεις οι καλλιτέχνες ενσωματώνουν τα χρησιικά αντικείμενα στο έργο τέχνης, όπως ο Δώρος Ηρακλέους με την ενσωμάτωση καθρεπτών. Κάποιες άλλες φορές γινόμαστε μάρτυρες μιας πιο αφαιρετικής σχέσης μεταξύ των έργων ενός καλλιτέχνη και των χρηστικών αντικειμένων. Η συσχέτιση γίνεται σε ένα καθαρά αισθητικό επίπεδο όπου το έργο τέχνης έχει εικαστική ομοιότητα με τα χρηστικά αντικείμενα του καλλιτέχνη όπως στην περίπτωση του Θεόδουλου Γρηγορίου. Ακόμη ορισμένες φορές η σχέση είναι τελείως αφαιρετική και αποτελεί την υλοποίηση των ιδεών ή της θεωρητικής έρευνας του καλλιτέχνη σε χρηστικά αντικείμενα όπως το αντικείμενο της Helen Black.
Η προσπάθεια είναι τα έργα/ αντικείμενα που παρουσιάζονται στην έκθεση να μην έχουν λιγότερη εικαστική αξία από ένα έργο τέχνης. Όπως τονίζεται στο δελτίο τύπου κάθε έργο είναι μοναδικό και δεν είναι αντικείμενο που προορίζεται για μαζική παραγωγή.
Κοιτάζοντας γενικότερα το θέμα πέρα από τα όριο της συγκεκριμένης έκθεσης άξιον προβληματισμού είναι ο τρόπος που γίνεται η διάκριση μεταξύ έργου τέχνης και χρηστικού αντικειμένου ή καλύτερα καλλιτέχνη και τεχνίτη. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί έργα τέχνης, άσχετα αν σε αυτά ενσωματώνει ευρεθέντα αντικείμενα (δηλαδή αντικείμενα που έχουν δημιουργηθεί από άλλους) ή ακόμη αν για να υλοποιήσει την ιδέα του έχει προσλάβει άλλους να φτιάξουν τμήματα του. Μοιάζει με ενορχηστρωτή ενός έργου Ο τεχνίτης δημιουργεί χειροτεχνίες ή τεχνουργήματα, (όχι έργα τέχνης) ακόμα και αν το κάθε κομμάτι που δημιουργεί είναι μοναδικό και έχει μοχθήσει προσωπικά για την δημιουργία τους. Ο καλλιτέχνης λειτουργεί σαν ενορχηστρωτής, σαν ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει πιο είναι το τελικό αποτέλεσμα και καθοδηγεί την ομάδα μέχρι να φτάσει εκεί. Συνεπώς αυτό που πραγματικά μετρά για ένα έργο τέχνης είναι η υλοποίηση της έμπνευσης, της ιδέας του καλλιτέχνη. Όχι τόσο το στοιχείο της μοναδικότητας η οποία απλά μετρά για την επικύρωση του έργου τέχνης στην αντίληψη του θεατή.
Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος από τις 13 Φεβρουαρίου μέχρι και τις 8 Μαρτίου παρουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη έκθεση με τον τίτλο «Το έργο τέχνης ως χρηστικό αντικείμενο-η συνέχεια». Πρόκειται για το δεύτερο σκέλος της έκθεσης καθώς το πρώτο σκέλος παρουσιάστηκε από τις 5 Δεκεμβρίου 2012 μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 2013. Αυτή η σειρά από εκθέσεις επικεντρώνεται στην παρουσίαση χρηστικών αντικειμένων που έχουν δημιουργηθεί από εικαστικούς καλλιτέχνες. Στην συγκεκριμένη έκθεση συμμετέχουν οι: Θεόδουλος Γρηγορίου, Ελέν Μπλακ, Νικολέτα Παπαμιχαήλ, Μαρίζα Παρτζίλη, Μαρίνα Γεραλή, Δώρος Ηρακλέους, ‘Έλενα Κούμα, Γιάννης Κοφτερός και Μαρία Κοφτερού.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται οι καλλιτέχνες αυτή την πρόκληση. Σε ορισμένους καλλιτέχνες η διαδικασία δημιουργίας χρηστικών αντικειμένων μεταφράζεται στην χρησιμοποίηση χρηστικών αντικειμένων σαν επιφάνειες πάνω στις οποίες μπορούν να δημιουργήσουν. Όπως στην περίπτωση της Μαρίζας Παρτζίλης και της Νικολέτας Παπαμιχαήλ, που σχεδιάζουν ή ζωγραφίζουν πάνω σε παλιά έπιπλα. Σε άλλες περιπτώσεις οι καλλιτέχνες ενσωματώνουν τα χρησιικά αντικείμενα στο έργο τέχνης, όπως ο Δώρος Ηρακλέους με την ενσωμάτωση καθρεπτών. Κάποιες άλλες φορές γινόμαστε μάρτυρες μιας πιο αφαιρετικής σχέσης μεταξύ των έργων ενός καλλιτέχνη και των χρηστικών αντικειμένων. Η συσχέτιση γίνεται σε ένα καθαρά αισθητικό επίπεδο όπου το έργο τέχνης έχει εικαστική ομοιότητα με τα χρηστικά αντικείμενα του καλλιτέχνη όπως στην περίπτωση του Θεόδουλου Γρηγορίου. Ακόμη ορισμένες φορές η σχέση είναι τελείως αφαιρετική και αποτελεί την υλοποίηση των ιδεών ή της θεωρητικής έρευνας του καλλιτέχνη σε χρηστικά αντικείμενα όπως το αντικείμενο της Helen Black.
Η προσπάθεια είναι τα έργα/ αντικείμενα που παρουσιάζονται στην έκθεση να μην έχουν λιγότερη εικαστική αξία από ένα έργο τέχνης. Όπως τονίζεται στο δελτίο τύπου κάθε έργο είναι μοναδικό και δεν είναι αντικείμενο που προορίζεται για μαζική παραγωγή.
Κοιτάζοντας γενικότερα το θέμα πέρα από τα όριο της συγκεκριμένης έκθεσης άξιον προβληματισμού είναι ο τρόπος που γίνεται η διάκριση μεταξύ έργου τέχνης και χρηστικού αντικειμένου ή καλύτερα καλλιτέχνη και τεχνίτη. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί έργα τέχνης, άσχετα αν σε αυτά ενσωματώνει ευρεθέντα αντικείμενα (δηλαδή αντικείμενα που έχουν δημιουργηθεί από άλλους) ή ακόμη αν για να υλοποιήσει την ιδέα του έχει προσλάβει άλλους να φτιάξουν τμήματα του. Μοιάζει με ενορχηστρωτή ενός έργου Ο τεχνίτης δημιουργεί χειροτεχνίες ή τεχνουργήματα, (όχι έργα τέχνης) ακόμα και αν το κάθε κομμάτι που δημιουργεί είναι μοναδικό και έχει μοχθήσει προσωπικά για την δημιουργία τους. Ο καλλιτέχνης λειτουργεί σαν ενορχηστρωτής, σαν ένας σκηνοθέτης που γνωρίζει πιο είναι το τελικό αποτέλεσμα και καθοδηγεί την ομάδα μέχρι να φτάσει εκεί. Συνεπώς αυτό που πραγματικά μετρά για ένα έργο τέχνης είναι η υλοποίηση της έμπνευσης, της ιδέας του καλλιτέχνη. Όχι τόσο το στοιχείο της μοναδικότητας η οποία απλά μετρά για την επικύρωση του έργου τέχνης στην αντίληψη του θεατή.
RSS Feed