Ποιά η θέση της γυναίκας στον κόσμο της τέχνης;
Το αν στον κόσμο των εικαστικών τεχνών σήμερα έχει επιτευχθεί ισότητα σε ότι αφορά το γυναικείο και το αντρικό φύλο είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει προβληματίσει πολλούς. Με μια επιφανειακή ματιά στον κόσμο των τεχνών βλέπουμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι πιο ευεργετικά για τις γυναίκες καλλιτέχνες από ότι στο παρελθών. Υπάρχει όμως πραγματικά ισότητα;
Για παράδειγμα κοιτώντας σφαιρικά την τέχνη της Αναγεννησιακής Ιταλίας, βρίσκουμε γνωστά παραδείγματα από εξαίσιες τοιχογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και αριστουργηματικά αγάλματα. Κανένα όμως από τα πιο διάσημα έργα της τέχνης εκείνης της εποχής δεν έχει δημιουργηθεί από γυναίκα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν γυναίκες καλλιτέχνες πριν από την σύγχρονη εποχή. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρεται ευρέως σε γυναίκες καλλιτέχνες. Ενώ ο Αναγεννησιακός συγγραφέας Giorgio Vasari επαινεί επίσης ένα μεγάλο αριθμό γυναικών καλλιτεχνών. Αλλά ο κλάδος της ζωγραφικής και της γλυπτικής τέχνης θεωρείτο σαν ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον και οι γυναίκες θα μπορούσε να παρακάμψουν το σύστημα μόνο υπό εξαιρετικές περιστάσεις , όπως η Ιταλίδα καλλιτέχνης της εποχής του Μπαρόκ Artemisia Gentileschi. Οι κλάδοι στους οποίους οι γυναίκες ήταν ενεργές, όπως για παράδειγμα η υφαντουργία, θεωρούνταν χειροτεχνία και όχι τέχνη. Το δεδομένο είναι ένα, δεν υπάρχει γυναίκα καλλιτέχνης που να αντιστοιχεί, αν όχι σε ταλέντο, όμως σίγουρα σε αναγνωρισιμότητα με τον Ντα Βίντσι, τον Μιχαηλ-Άγγελο, τον Ρεμπράντ ή τον Πικάσσο ή ακόμα πιο σύγχρονα όπως τον Warhol.
Είναι πολλοί που υποστηρίζουν ότι η «απουσία» ιδιοφυιών γυναικών καλλιτεχνών δεν οφείλεται μόνο στις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν γενικότερα οι γυναίκες των περασμένων αιώνων. Οφείλονται και στα ιδεολογικά στερεότυπα ατόμων που ασχολούνται ακόμη και σήμερα με τον κλάδο της Τέχνης, όπως οι ιστορικοί τέχνης και οι κριτικοί τέχνης που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αναγνωρισημότητα του καλλιτέχνη. Υπάρχει μήπως μια υποσυνείδητη εικόνα του υπέρτατου έργου τέχνης και της αριστείας του καλλιτέχνη που προϋποθέτει να έχεις αρσενικό φύλο; Χιλιάδες χρόνια προκατάληψης έχουν σαν αποτέλεσμα, η αίσθηση του μεγαλείου ενός έργου τέχνης να είναι ακόμα βαθιά πατριαρχική υπόθεση. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην λιγότερα ιδεολογική ή φιλοσοφική έκφανση του κόσμου της τέχνης, την Αγορά Έργων Τέχνης. Έργα γυναικών καλλιτεχνών έχουν μέχρι και 10 φορές χαμηλότερη τιμή από σύγχρονους άντρες συνάδελφους τους. Παρόλα αυτά, τα δεδομένα φαίνεται να καλυτερεύουν σταδιακά για της γυναίκες καλλιτέχνες. Μεγάλο επίτευγμα θεωρήθηκε για παράδειγμα η πώληση έργου της Ιμπρεσιονίστριας Berthe Morisot για 10,9 εκατομμύρια που φαίνεται να ανοίγει το δρόμο για τις γυναίκες καλλιτέχνες. Αν και ο δρόμος φαίνεται ιδιαίτερα μακρύς αν αναλογιστεί κανείς ότι η υψηλότερη τιμή για άντρα καλλιτέχνη είναι τα 205 εκατομμύρια για τα οποία πωλήθηκε το έργο του Paul Cezanne.
Το αν στον κόσμο των εικαστικών τεχνών σήμερα έχει επιτευχθεί ισότητα σε ότι αφορά το γυναικείο και το αντρικό φύλο είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει προβληματίσει πολλούς. Με μια επιφανειακή ματιά στον κόσμο των τεχνών βλέπουμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι πιο ευεργετικά για τις γυναίκες καλλιτέχνες από ότι στο παρελθών. Υπάρχει όμως πραγματικά ισότητα;
Για παράδειγμα κοιτώντας σφαιρικά την τέχνη της Αναγεννησιακής Ιταλίας, βρίσκουμε γνωστά παραδείγματα από εξαίσιες τοιχογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και αριστουργηματικά αγάλματα. Κανένα όμως από τα πιο διάσημα έργα της τέχνης εκείνης της εποχής δεν έχει δημιουργηθεί από γυναίκα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν γυναίκες καλλιτέχνες πριν από την σύγχρονη εποχή. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρεται ευρέως σε γυναίκες καλλιτέχνες. Ενώ ο Αναγεννησιακός συγγραφέας Giorgio Vasari επαινεί επίσης ένα μεγάλο αριθμό γυναικών καλλιτεχνών. Αλλά ο κλάδος της ζωγραφικής και της γλυπτικής τέχνης θεωρείτο σαν ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον και οι γυναίκες θα μπορούσε να παρακάμψουν το σύστημα μόνο υπό εξαιρετικές περιστάσεις , όπως η Ιταλίδα καλλιτέχνης της εποχής του Μπαρόκ Artemisia Gentileschi. Οι κλάδοι στους οποίους οι γυναίκες ήταν ενεργές, όπως για παράδειγμα η υφαντουργία, θεωρούνταν χειροτεχνία και όχι τέχνη. Το δεδομένο είναι ένα, δεν υπάρχει γυναίκα καλλιτέχνης που να αντιστοιχεί, αν όχι σε ταλέντο, όμως σίγουρα σε αναγνωρισιμότητα με τον Ντα Βίντσι, τον Μιχαηλ-Άγγελο, τον Ρεμπράντ ή τον Πικάσσο ή ακόμα πιο σύγχρονα όπως τον Warhol.
Είναι πολλοί που υποστηρίζουν ότι η «απουσία» ιδιοφυιών γυναικών καλλιτεχνών δεν οφείλεται μόνο στις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν γενικότερα οι γυναίκες των περασμένων αιώνων. Οφείλονται και στα ιδεολογικά στερεότυπα ατόμων που ασχολούνται ακόμη και σήμερα με τον κλάδο της Τέχνης, όπως οι ιστορικοί τέχνης και οι κριτικοί τέχνης που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αναγνωρισημότητα του καλλιτέχνη. Υπάρχει μήπως μια υποσυνείδητη εικόνα του υπέρτατου έργου τέχνης και της αριστείας του καλλιτέχνη που προϋποθέτει να έχεις αρσενικό φύλο; Χιλιάδες χρόνια προκατάληψης έχουν σαν αποτέλεσμα, η αίσθηση του μεγαλείου ενός έργου τέχνης να είναι ακόμα βαθιά πατριαρχική υπόθεση. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην λιγότερα ιδεολογική ή φιλοσοφική έκφανση του κόσμου της τέχνης, την Αγορά Έργων Τέχνης. Έργα γυναικών καλλιτεχνών έχουν μέχρι και 10 φορές χαμηλότερη τιμή από σύγχρονους άντρες συνάδελφους τους. Παρόλα αυτά, τα δεδομένα φαίνεται να καλυτερεύουν σταδιακά για της γυναίκες καλλιτέχνες. Μεγάλο επίτευγμα θεωρήθηκε για παράδειγμα η πώληση έργου της Ιμπρεσιονίστριας Berthe Morisot για 10,9 εκατομμύρια που φαίνεται να ανοίγει το δρόμο για τις γυναίκες καλλιτέχνες. Αν και ο δρόμος φαίνεται ιδιαίτερα μακρύς αν αναλογιστεί κανείς ότι η υψηλότερη τιμή για άντρα καλλιτέχνη είναι τα 205 εκατομμύρια για τα οποία πωλήθηκε το έργο του Paul Cezanne.
RSS Feed