Είναι πάντα απολαυστικό να επισκέπτεται κανείς τις εκθέσεις της Μαρίνας Ολυμπίου Λυκούργου καθώς ο θεατής έχει την αίσθηση ότι γίνεται μάρτυρας πολύ προσωπικών σκέψεων και ερευνών της εικαστικού. Το έργο, η δημιουργός/καλλιτέχνης και ο άνθρωπος μοιάζουν βαθιά συνυφασμένα καθώς μέσα από τα έργα της αντικατοπτρίζονται σαν ένα ενιαίο σύνολο. Η τέχνη είναι η ζωή της ενώ κάθε κομμάτι της ζωής της μπορεί να αποτελέσει μέρος της τέχνης της. Αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο δεν συναντά κανείς πάντα στους καλλιτέχνες ή τουλάχιστο δεν είναι πάντοτε τόσο καθαρό και ειλικρινές.
Η έκθεση «Το μανιφέστο μιας γυναίκας στον κόσμο» εγκαινιάστηκε στην αίθουσα Τελετών του πανεπιστήμιου Λευκωσίας την Τρίτη 28 Μαΐου και παρέμεινε ανοικτή μέχρι την Πέμπτη 30 Μαΐου. Διοργανώθηκε με την συνεργασία του Πανεπιστημίου Κύπρου, την Έδρα ΟΥΝΕΣΚΟ για την Ισότητα και Ενδυνάμωση των Φύλων και του Γαλλικού Ινστιτούτου Κύπρου. Στα εγκαίνια της έκθεσης παρουσιάστηκε η ομώνυμη έκδοση και ταινία της εικαστικού. Δυστυχώς πέρα από την βραδιά των εγκαινίων τις υπόλοιπες μέρες τα δύο αυτά μέρη της έκθεσης δεν ήταν διαθέσιμα στον χώρο, συνεπώς δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά παρά μόνο για τις φωτογραφίες. Παρόλο που πιστεύω ότι έχω χάσει ένα σημαντικό κομμάτι του συνόλου, εντούτοις βρίσκω ότι ακόμα και από μόνη της η παρουσίαση των φωτογραφιών ήταν μαγευτική και αυτόνομη.
Πρόκειται για μια σειρά από φωτογραφίες της από διάφορα μέρη του κόσμου από την Κύπρο, το Περού, τη Βολιβία, την Ταϊλάνδη, την Καμπότζη, την Ινδονησία. Όπως εξηγεί η ίδια παντού επισκέπτεται αρχαιολογικούς χώρους της ίδιας εποχής(12ος αιώνας μΧ). Πληθυσμοί και πολιτισμοί που ενώ συνυπήρχαν την ίδια χρονική στιγμή στον ίδιο πλανήτη εντούτοις, δεν συναντήθηκαν ποτέ. Μια ιδέα που μοιάζει να συνεπαίρνει την καλλιτέχνη. Στα έργα της δημιουργεί συνθέσεις από φωτογραφίες, από τα διάφορα μέρη, φαινομενικά ασύνδετες αλλά με κοινά αισθητικά στοιχειά. Η καλλιτέχνης ανακαλύπτει μέσα από στις διαφορετικές εικόνες το κοινό στοιχείο, τον συνδετικό κρίκο. Με αυτό τον τρόπο συνδέει αρχικά σε ένα επίπεδο αισθητικής και έπειτα βαθύτερα, τους διάφορους τόπους/πολιτισμούς. Δημιουργεί έτσι μικρές αυτόνομες ενότητες φωτογραφιών που σαν ένα ενιαίο σύνολο πια μεταφέρουν στον θεατή διάφορα συναισθήματα και σκέψεις. Είναι όμως η δική της οπτική που μέσα από τα έργα της χαρίζεται στον θεατή, καθώς η καλλιτέχνης έχει το μοναδικό χάρισμα να βλέπει την ομορφιά μέσα σε κάθε τι που συναντά, είτε αυτό είναι ένα τοπίο είτε ένας αρχαιολογικός χώρος, ένα πέτρωμα, ένα φυτό, ένας άνθρωπος, ένα ζώο. Επιπλέον έχει την ικανότητα αυτή την ομορφιά να την μεταφέρει και να την μεταδίδει κάτι που εμείς δυστυχώς το θεωρούμε δεδομένο και προσπερνάμε. Μέσα από τα έργα της Μαρίνας Ολυμπίου ανακαλύπτουμε και βλέπουνε ένα πανέμορφο πλανήτη. Ελπίζω η καλλιτέχνης να παρουσιάσει σύντομα την ενότητα αυτή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για να μπορεί περισσότερος κόσμος να την απολαύσει.