 Ίδρυμα Νίκος Κουρούσιης
Τα εγκαίνια του πολιτιστικού Ιδρύματος Νίκου Κουρούσιη στο Μιτσερό τέλεσε την Δευτέρα 7 Οκτωβρίου ο αξιότιμος Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Κυριάκος Κενεβέζος. Το ίδρυμα Νίκου Κουρούσιη είναι ίσως το αποκορύφωμα της προσπάθειας του καλλιτέχνη να προσφέρει στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου. Δημιουργήθηκε από την ιδιωτική πρωτοβουλία του καλλιτέχνη με προσωπικά του έξοδα. Στην χώρο του ιδρύματος υπάρχει μουσείο που φιλοξενεί δείγματα των διαφόρων περιόδων της εικαστικής του δημιουργίας. Υπάρχει επίσης και κατάστημα στο οποίο υπάρχουν όλες οι εκδόσεις από εκθέσεις του καλλιτέχνη, χαρακτικά καθώς και μικρά έργα ενώ θα λειτουργεί και καφετέρια. Παράλληλα στα πλαίσια του Ιδρύματος γίνεται μια προσπάθεια καταγραφής του έργου του καλλιτέχνη, πέρα από την δουλειά που υπάρχει στον χώρο του Μουσείου.
Ο Νίκος Κουρούσιης θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή καλλιτέχνες της σύγχρονης Κυπριακής τέχνης. Σαν εικαστικός ανήκει στην ομάδα των πρωτοπόρων για τα Κυπριακά δεδομένα καλλιτεχνών. Την ομάδα που την δεκαετία του 60 επιστρέφοντας από τις σπουδές τους στο εξωτερικό με καινούργιες ιδέες και προτάσεις ανανέωσαν και ουσιαστικά διαμόρφωσαν την μορφή της σύγχρονης Κυπριακής τέχνης. Αυτό που πέτυχε η γενεά των καλλιτεχνών στην οποία ανήκει ο Νίκος Κουρούσιης είναι να συγχρονίσει το Κυπριακό εικαστικό τοπίο με το παγκόσμιο εικαστικό τοπίο.
Ο Νίκος Κουρούσιης σπούδασε στο Λονδίνο στο Hornsey College of Art και στο Saint Martin’s. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60 ο καλλιτέχνης ασχολείται κυρίως με την αφαιρετική ζωγραφική. Σταδιακά το ενδιαφέρον του για την έννοια του χώρου και του χρόνου τον οδηγούν την δεκαετία του 70 στην δημιουργία κατασκευών οι οποίες συνομιλούν με τον χώρο στον οποίον βρίσκονται. Οι εγκαταστάσεις στον χώρο που προκύπτουν σταδιακά μέσα από την εικαστική πορεία του Νίκου Κουρούσιη γίνονται το χαρακτηριστικό κομμάτι της δουλειά του. Ο Νίκος Κουρούσιης δεν φοβάται να πειραματιστεί και να δημιουργήσει με νέες τεχνολογίες ενσωματώνοντας στα έργα του και βίντεο, ψηφιακές εκτυπώσεις κτλ. Θεματολογικά βλέπουμε να υπάρχει ένα σταθερό ενδιαφέρον στην δουλειά του για την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, για τις έννοιες του μύθου, του χώρου και του χρόνου.
Γενικά η δημιουργία του Ιδρύματος Νίκου Κουρούσιη είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια που φανερώνει μια άψογη οργάνωση και επαγγελματισμό στην, ιδέα, την οργάνωση του χώρου αλλά και το όλο στήσιμο του Μουσείου. Ειδικότερα αν αναλογιστούμε την χρονική περίοδο στην οποία δημιουργήθηκε το Ίδρυμα, στο μέσο μιας κρίσης που έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στους πολιτιστικούς φορείς του τόπου, τότε το εγχείρημα του Νίκου Κουρούσιη μοιάζει ακόμα πιο σημαντικό και άξιο σεβασμού. Ο Κουρούσιης μας αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως υπάρχουν περιθώρια για την δημιουργία ακόμα και μέσα στην περίοδο της κρίσης.
 Ποιά η θέση της γυναίκας στον κόσμο της τέχνης;
Το αν στον κόσμο των εικαστικών τεχνών σήμερα έχει επιτευχθεί ισότητα σε ότι αφορά το γυναικείο και το αντρικό φύλο είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει προβληματίσει πολλούς. Με μια επιφανειακή ματιά στον κόσμο των τεχνών βλέπουμε ότι σήμερα τα πράγματα είναι πιο ευεργετικά για τις γυναίκες καλλιτέχνες από ότι στο παρελθών. Υπάρχει όμως πραγματικά ισότητα;
Για παράδειγμα κοιτώντας σφαιρικά την τέχνη της Αναγεννησιακής Ιταλίας, βρίσκουμε γνωστά παραδείγματα από εξαίσιες τοιχογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και αριστουργηματικά αγάλματα. Κανένα όμως από τα πιο διάσημα έργα της τέχνης εκείνης της εποχής δεν έχει δημιουργηθεί από γυναίκα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν γυναίκες καλλιτέχνες πριν από την σύγχρονη εποχή. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρεται ευρέως σε γυναίκες καλλιτέχνες. Ενώ ο Αναγεννησιακός συγγραφέας Giorgio Vasari επαινεί επίσης ένα μεγάλο αριθμό γυναικών καλλιτεχνών. Αλλά ο κλάδος της ζωγραφικής και της γλυπτικής τέχνης θεωρείτο σαν ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον και οι γυναίκες θα μπορούσε να παρακάμψουν το σύστημα μόνο υπό εξαιρετικές περιστάσεις , όπως η Ιταλίδα καλλιτέχνης της εποχής του Μπαρόκ Artemisia Gentileschi. Οι κλάδοι στους οποίους οι γυναίκες ήταν ενεργές, όπως για παράδειγμα η υφαντουργία, θεωρούνταν χειροτεχνία και όχι τέχνη. Το δεδομένο είναι ένα, δεν υπάρχει γυναίκα καλλιτέχνης που να αντιστοιχεί, αν όχι σε ταλέντο, όμως σίγουρα σε αναγνωρισιμότητα με τον Ντα Βίντσι, τον Μιχαηλ-Άγγελο, τον Ρεμπράντ ή τον Πικάσσο ή ακόμα πιο σύγχρονα όπως τον Warhol.
Είναι πολλοί που υποστηρίζουν ότι η «απουσία» ιδιοφυιών γυναικών καλλιτεχνών δεν οφείλεται μόνο στις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν γενικότερα οι γυναίκες των περασμένων αιώνων. Οφείλονται και στα ιδεολογικά στερεότυπα ατόμων που ασχολούνται ακόμη και σήμερα με τον κλάδο της Τέχνης, όπως οι ιστορικοί τέχνης και οι κριτικοί τέχνης που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αναγνωρισημότητα του καλλιτέχνη. Υπάρχει μήπως μια υποσυνείδητη εικόνα του υπέρτατου έργου τέχνης και της αριστείας του καλλιτέχνη που προϋποθέτει να έχεις αρσενικό φύλο; Χιλιάδες χρόνια προκατάληψης έχουν σαν αποτέλεσμα, η αίσθηση του μεγαλείου ενός έργου τέχνης να είναι ακόμα βαθιά πατριαρχική υπόθεση. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην λιγότερα ιδεολογική ή φιλοσοφική έκφανση του κόσμου της τέχνης, την Αγορά Έργων Τέχνης. Έργα γυναικών καλλιτεχνών έχουν μέχρι και 10 φορές χαμηλότερη τιμή από σύγχρονους άντρες συνάδελφους τους. Παρόλα αυτά, τα δεδομένα φαίνεται να καλυτερεύουν σταδιακά για της γυναίκες καλλιτέχνες. Μεγάλο επίτευγμα θεωρήθηκε για παράδειγμα η πώληση έργου της Ιμπρεσιονίστριας Berthe Morisot για 10,9 εκατομμύρια που φαίνεται να ανοίγει το δρόμο για τις γυναίκες καλλιτέχνες. Αν και ο δρόμος φαίνεται ιδιαίτερα μακρύς αν αναλογιστεί κανείς ότι η υψηλότερη τιμή για άντρα καλλιτέχνη είναι τα 205 εκατομμύρια για τα οποία πωλήθηκε το έργο του Paul Cezanne.
Έκθεση Φωτογραφίας του Χάρη Κυπριανού
Την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «Raw» θα παρουσιάσει ο κύπριος φωτογράφος Χάρης Κυπριανού την Παρασκευή 04 Οκτωβρίου στον χώρο Black Celebration. Η έκθεση θα έχει διάρκεια από τις 4 μέχρι και τις 12 Οκτωβρίου. Με την ευκαιρία της έκθεσης ο εκδοτικός οίκος Bookworm Publication θα εκδώσει ομότιτλο βιβλίο το οποίο θα κυκλοφορήσει σε αριθμημένα και υπογεγραμμένα αντίτυπα.
Παρόλο που πρόκειται για την πρώτη του ατομική έκθεση, δείγματα της δουλειάς του Χάρη Κυπριανού έχουμε σίγουρα συναντήσει όλοι μας. Ο καλλιτέχνης παρόλο το νεαρό της ηλικίας του έχει ασχοληθεί για χρόνια με την φωτογραφία και έχει εργαστεί για γνωστούς εκδοτικούς οίκους, ενώ η δουλειά του έχει φιλοξενηθεί σε γνωστά περιοδικά όπως Madame Figaro, Votre Beauté, Cosmopolitan, Elle, Paper Magazine, KCTV, Noise Magazine, Stimulus Respond, Ozon, 7th Man Magazine, Living etc, V-man, Module Dance, Time Out. Μάλιστα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο Χάρης Κυπριανού το 2008 απέσπασε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό για νεαρούς φωτογράφους από την Vogue Hellas με την οποία και συνεργάστηκε στην συνέχεια.
Παρόλο που ο Χάρης Κυπριανού εξειδικεύεται κυρίως στις φωτογραφίσεις μόδας η έκθεση που θα παρουσιαστεί δεν είναι μια αναδρομική παρουσίαση των φωτογραφίσεων μόδας αλλά μια παρουσίαση της προσωπικής του δουλειάς. Πρόκειται για δουλειά των τριών τελευταίων χρόνων από τον καιρό δηλαδή που επέστρεψε στο νησί μας και περιλαμβάνει πορτρέτα, γυμνά και νεκρές φύσεις. Στόχος του καλλιτέχνη όπως ο ίδιος τον εκφράζει στο σκεπτικό του είναι να απομακρυνθεί από την πιο εμπορική υφή των φωτογραφίσεων μόδας και να παρουσιάσει άτομα και αντικείμενα όπως είναι στην πραγματικότητα. Χωρίς να τα ωραιοποιεί ή να υποκύπτει στους κανόνες της ψεύτικης εικόνας που συχνά περιβάλει τον κόσμο της μόδας και των περιοδικών. Έτσι εξηγείται και ο τίτλος της έκθεσης «Raw» που στα ελληνικά μεταφράζεται σαν «Ωμός». Την ωμή πραγματικότητα, αυτή θέλει να μας παρουσιάσει ο Χάρης Κυπριανού.
Κοιτώντας την ευρύτερη δουλειά του Χάρη Κυπριανού αντιλαμβανόμαστε ότι τόσο οι φωτογραφίσεις μόδας όσο και τα πορτρέτα, οι νεκρές φύσεις και τα γυμνά του έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Ο φωτογράφος έχει την ικανότητα να συλλαμβάνει μια αλλόκοτη ομορφιά του αντικειμένου ή το προσώπου που φωτογραφίζει. Το αποτέλεσμα ενίοτε ξαφνιάζει τον θεατή καθώς του επιτρέπει να δει το αντικείμενο ή άτομο από μια οπτική μακριά από αυτή που έχει συνηθίσει. Η κοινή αυτή γραμμή στις φωτογραφίες του Χάρη Κυπριανού, παρόλο που πρόκειται για φωτογραφίες με διαφορετική θεματική και στόχους φανερώνει ένα ώριμο φωτογράφο κατασταλαγμένο στο στυλ που επιθυμεί να εκπροσωπεί.
 Ομαδική Έκθεση – Imbroglio- Τρόπος Σκέψης
Την ομαδική έκθεση «Imbroglio – Τρόπος Σκέψης» παρουσίασε δεκαμελής ομάδα από νέους καλλιτέχνες από τις 14 μέχρι και τις 18 Σεπτεμβρίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Μύλοι στο Καϊμακλή. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: ΆνναΜαρία Χαραλάμπους, Αντριάνα Λαγούδης, Έλενα Βασιλειάδου, Μαριλένα Κυριάκου, Μαρκέλλα Χατζηιωσήφ, Μικαέλλα Κάσινου, Νάταλη Κυνηγοπούλου, Σουζάνα Πετρή, Στέλιος Τζίβας και Φωτεινή Χριστοδούλου. Ενώ κατά την διάρκεια των εγκαινίων ακλούθησε παρεμβατική θεατρική δράση από την Μαριλένα Κυριάκου.
Ο τίτλος της έκθεσης περιέχει την ιταλική λέξη «Imbroglio» που μεταφράζεται στην κυριολεξία στο μπλέξιμο, την απάτη. Το πιο πάνω σε συνδυασμό με την φράση, Τρόπος Σκέψης, αλλά και με το συνοδευτικό κείμενο της έκθεσης είναι αποκαλυπτικό σε σχέση με την θεματική της. Στην πραγματικότητα η έκθεση μοιάζει να βασίζεται στην ιδέα ότι η σκέψη είναι σαν ένα μπλεγμένο ιστό από συναισθήματα, εικόνες, μνήμες και διλλήματα όπου η μια σκέψη οδηγεί αδιάκοπα στην επόμενη. Ταυτόχρονα η εμπειρία είναι αυτή που γεννά τις σκέψεις στο μυαλό. Οι καλλιτέχνες καλούνται να δημιουργήσουν έχοντας κατά νου μια εμπειρία, που τους οδήγησε πρώτα στην σκέψη και τελικά στην πράξη να δημιουργήσουν τέχνη. Η έννοια της τέχνης σε σχέση με την σκέψη εξερευνάται σύμφωνα με τους συμμετέχοντες εικαστικούς τόσο σαν μέρος της δημιουργικής διαδικασίας όσο και σαν διαδικασία μέσα από την οποία περνά ο θεατής όταν βρίσκεται μπροστά από ένα έργο τέχνης. Το έργο τέχνης στόχο έχει την συναισθηματική ταύτιση του θεατή για να οδηγηθεί τελικά στην πνευματική ανάταση.
Το σκεπτικό της έκθεσης μοιάζει ιδιαίτερα μεγαλεπήβολο καθώς στόχο έχει να εξερευνήσει ιδέες και έννοιες αρκετά σύνθετες και περίπλοκες. Στην πραγματικότητα και σε αυτή την έκθεση, όπως και σε κάθε ομαδική έκθεση, υπάρχουν έργα περισσότερο και λιγότερο δυνατά. Το σημαντικό όμως σε αυτή την έκθεση είναι ότι πρόκειται καθαρά για μια πρωτοβουλία νέων εικαστικών. Τονίζω την λέξη νέοι καθώς πρόκειται για άτομα που έχουν τελειώσει πρόσφατα τις σπουδές τους ή που ακόμα σπουδάζουν. Έχοντας αυτό υπόψη πιστεύω ότι τους αξίζουν συγχαρητήρια. Όχι μόνο επειδή δραστηριοποιήθηκαν και μόνοι οργάνωσαν αυτό το εικαστικό γεγονός αλλά και για το τελικό αποτέλεσμα που φανερώνει επαγγελματισμό και σοβαρότητα. Ο χώρος των Μύλων Καϊμακλίου και η ιδιαιτερότητα του αξιοποιήθηκαν σωστά από τους εικαστικούς στο στήσιμο της έκθεσης. Στους χώρους της έκθεσης υπήρχαν φυλλάδια με τα βιογραφικά των καλλιτεχνών ενώ κάθε έργο τέχνης είχε δίπλα του και συνοδευτικό κείμενο, για τον θεατή που επιθυμούσε περαιτέρω εμβάθυνση. Ελπίζω να δούμε και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες από νέους καλλιτέχνες , να δώσουν και λίγη ζωή στα νεκρά, λόγο κρίσης, εικαστικά δρώμενα του νησιού.
 Νοητικό Αστικό Τοπίο
Την ατομική έκθεση του εικαστικού Πανίκου Τεμπριώτη παρουσιάζει ο πολυχώρος Αποθήκες στην Λάρνακα από τις 30 Αυγούστου μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου.
Η συγκεκριμένη έκθεση δεν είναι τόσο μια έκθεση μοναδικών κατασκευών όσο η δημιουργία ενός ενιαίου έργου/ κατασκευή που υποδιαιρείται σε διάφορες άλλες κατασκευές/εγκαταστάσεις. Ο καλλιτέχνης μεταμορφώνει τον χώρο της έκθεση χρησιμοποιώντας ξύλινα διαχωριστικά και δημιουργώντας ένα ολότελα διαφορετικό χώρο/πέρασμα για τον θεατή. Τα ξύλινα πάνελ από συμπιεσμένο ξύλο χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν μικρούς διαχωρισμένους χώρους μέσα στους οποίους παρουσιάζονται τα έργα του, αποκομμένα σε μεγάλο βαθμό, το ένα από το άλλο. Τα ξύλινα αυτά διαχωριστικά λειτουργούν κάποτε σαν βάσεις πάνω στις οποίες παρουσιάζονται τα γλυπτά, κάποτε σαν τοίχος πάνω στα οποία στερεώνονται, και κάποτε απλά σαν φόντο. Αυτός ο τρόπος παρουσίασης δεν αποτελεί έκπληξη για όσους έχουν ξαναδεί την δουλειά του Πανίκου Τεμπριώτη καθώς τα έργα του συχνά συνδυάζουν την ιδέα της γλυπτικής και της σκηνογραφίας. Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι χαρακτηριστικά της δουλειάς του καλλιτέχνη. Σε αυτά βλέπουμε την εξέλιξη της προηγούμενης του δουλειάς που είχε παρουσιαστεί το 2010. Χρησιμοποιώντας fiber glass το οποίο συνδυάζει με έτοιμα/ευρεθέντα αντικείμενα μαζί με μπογιά και ξύλο δημιουργεί υβριδικά πλάσματα / αντικείμενα. Κοιτάζοντας τα έργα του Πανίκου Τεμπριώτη συχνά δυσκολευόμαστε να προσδιορίσουμε αν πρόκειται για ανθρωπόμορφα ή ζωόμορφα πλάσματα. Ιδιαίτερα διότι στην συγκεκριμένη έκθεση ο καλλιτέχνης με ένα σουρεαλιστικό τρόπο κατορθώνει να συνδυάσει σε ισάξιο βαθμό και τα δύο. Στις πλείστες περιπτώσεις μάλιστα βλέπουμε και τον συνδυασμό ενός τρίτου στοιχείου του άψυχου αντικειμένου που ενοποιείται με το υβριδικό πλάσμα. Τα έργα του Πανίκου Τεμπριώτη είναι κωμικά, σαρκαστικά και σε ορισμένες περιπτώσεις τρομακτικά για τον θεατή. Πέρα όμως από το αισθητικό αποτέλεσμα σημαντικό είναι να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα που προσπαθεί να δώσει ο καλλιτέχνης με αυτή του την δουλειά. Κοιτώντας τόσο τον τίτλο της έκθεσης αλλά και την ίδια την έκθεση σαν σύνολο πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης προσπαθεί να αντικατοπτρίσει την πραγματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στο αστικό τοπίο. Απομονωμένος, περικυκλωμένος από πολλούς αλλά βαθιά μόνος καλείται να διαχειριστεί τις πολλαπλές εκφάνσεις του ψυχισμού του. Συχνά υπόδουλος ζωικών ενστίκτων και λάτρης υλικών αγαθών ψάχνει το νόημα της ύπαρξης του μέσα από μια σωρεία από δραστηριότητες και σκέψεις που συχνά το μόνο που κάνουν είναι να τον αποσπούν.
 Return – Δελτίο Τύπου
Το «Flying Away Art and Music Festival» σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό Mix FM παρουσιάζει την ομαδική έκθεση «Return» την Δευτέρα 02 Σεπτεμβρίου στις 20.00 στον χώρο της Aigaia School of Art and Design.
Υπάρχουν σημεία, όπου το τέλος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αρχή.
Εξελισσόμαστε μέσα από την με την εσωτερική διαδικασία της έν-πνευσης που εισέρχεται με κάθε ανάσα που παίρνουμε, και η ζωή μας ανανεώνεται με κάθε ανάσα που εκπνέουμε.
Ακριβώς όπως η κάμπια ξαναγεννιέται σε μια όμορφη πεταλούδα καθώς εσωκλείεται σε ένα κουκούλι υφασμένα από τις ίδιες της δικές της ουσίες, με τον ίδιο τρόπο η δημιουργική διαδικασία είναι μια επιστροφή στην ουσία της ύπαρξής μας. Σχεδόν τελετουργικά, ο καλλιτέχνης στρέφεται πάντα προς τα μέσα, στην ουσία του δικού του άμορφου κόσμου και τον εξωτερικεύει δίνοντας μορφή σε ένα νέο έργου τέχνης. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στο Παρών. Εφήμερο και στιγμιαίο για το κοινό νου, αλλά κυκλικό και ατέρμονο στο δημιουργικό μυαλό, το «Τώρα», συνεχώς ξαναγεννιέται σε ένα άλλο «Τώρα» που με τη σειρά του είναι αυτό που κρατά σταθερή την εμπειρία μας για την διαμόρφωση του μέλλοντός μας.
Ως εκ τούτου ένα έργο τέχνης γίνεται σύμβολο της αναγέννησης μέσω της επιστροφής, μια σχεδόν μυστικιστική διαδικασία η οποία μεταφορικά αντανακλά την διαδικασία της αρχέγονης κοσμογονία, δεδομένου ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι ένα μικρός δημιουργός ενός μικροκοσμικού σύμπαντος, του έργο τέχνης.
Κάθε νέο ξεκινήματα, όχι μόνο ένός έργου τέχνης, αλλά σε κάθε επίπεδο, είναι μια στιγμή της καθαρότητας, σύμβολο του κοσμικού big-bang, όπου όλες οι μορφές δημιουργήθηκαν μέσα από το συλλογικό πεδίο άμορφη ενέργεια. Τα νέα ξεκίνηματα είναι πάντα κυκλικά, το παλιό πρέπει να μεταμορφωθεί εξακολουθώντας να διατηρούν το πιο αγνό κομμάτι της ύπαρξής του. Ακριβώς όπως την κάμπια, όλοι περνούν από την εσωτερίκευση διαδικασία λίγο πριν το τέλος, προκειμένου να ξαναγεννηθούν σε υψηλότερο επίπεδο, αυτό της πεταλούδα, αυτό είναι η εξέλιξη.
Η προσωπική μας εσωτερική εξέλιξη είναι αυτό που υποκινεί την αλλαγή σε μεγαλύτερη κλίμακα, του εξωτερικού κόσμου, δεδομένου ότι κάθε ένας από εμάς αποτελεί αναπόσπαστο μοναδική μονάδα ενός μεγάλου συνόλου.
Υπερβαίνοντας την γραμμικότητα του χρόνου, το χρονικό παρόν, η δημιουργικότητα πάντοτε κυκλική επιστρέφει.
Συμμετέχουν οι : Νικόλας Αντωνίου/ Αθηνά Αντωνιάδου / Πάνος Κράλεβιτς / Κατερίνα Μολέσκη / Άννα Λυτρίδου / Μαργαρίτα Παρασκευαϊδου / Λευκή Σαββίδου / Κατερίνα Σταύρου / Άννα Τοκάρεβα / Μαρία Τρίλλιδου / Φίλιππος Βασιλειάδης.
Κατά την διάρκεια των εγκαινίων της έκθεσης θα παρουσιαστεί ζωντανή οπτικοακουστική εκτέλεση ambient μουσικής από τους Chris & Terry και στη συνέχεια από τον Tony Cusack.
Η έκθεση θα έχει διάρκεια μέχρι τις 04 Σεμπεμβρίου.
Ανοικτή καθημερινά 10.00-13.00 και 16.00-20.00
Περισσότερες πληροφορίες στο : https://www.facebook.com/events/280242032115349/
 Μέχρι που δικαιούται να φτάσει ο καλλιτέχνης για χάρη της Τέχνης
Στην συγκεκριμένη ερώτηση την συναντάμε συχνά όταν πρόκειται για τέχνη. Συνήθως σε περιπτώσεις όπου καλλιτέχνες έφταναν στα σωματικά τους όρια ή ακόμη και ρίσκαραν την ίδια τους την ζωή για χάρη της τέχνης τους. Τι συμβαίνει όμως όταν ένας καλλιτέχνης προσβάλει το θεμελιώδες και αυτονόητο δικαίωμα των ανθρώπων, αυτό των ιδιωτικών προσωπικών στιγμών; Σύμφωνα με πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου της Νέας Υόρκη η τέχνη μοιάζει να είναι υπεράνω όλων.
Πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά τον φωτογράφο Arne Svenson, κάτοικο της Νέας Υόρκης ο οποίος παρουσίασε τον Μάιο μια σειρά από φωτογραφίες με τον τίτλο Neighbors, (Γείτονες). Η συγκεκριμένη σειρά από φωτογραφίες απεικονίζει γείτονες του, άτομα που μένουν στην απέναντι πολυκατοικία, χωρίς όμως να τους ενημερώσει ή να ζητήσει την άδεια τους. Ο φωτογράφος χρησιμοποιώντας ένα φακό 500 mm φωτογράφιζε τους γείτονες ενόσω αυτοί ζούσαν αμέριμνα την καθημερινότητα τους μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Στην συνέχεια εξέθεσε τις συγκεκριμένες φωτογραφίες σε γκαλερί της περιοχής χωρίς να πάρει έγκριση ή άδεια από τα συγκεκριμένα άτομα.
Το αποτέλεσμα ήταν μια μήνυση από ορισμένους γείτονες οι οποίοι αναγνώρισαν στις φωτογραφίες το πρόσωπο των παιδιών τους. Ο καλλιτέχνης απέσυρε τις συγκεκριμένες φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του και από την σελίδα κοινωνικής δικτύωσης face book, παρόλο που αθωώθηκε πρόσφατα από το δικαστήριο στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Όσο παράλογο και αν ακούγεται κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Svenson μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό γιατί αθωώθηκε. Δεν πρόκειται για φωτογραφίες που να περιέχουν οποιοδήποτε είδος ερωτικού περιεχομένου ή γυμνό. Η ταυτότητα των γειτόνων του, οι οποίοι απεικονίζονται με ένα μαλακό, ζωγραφικό σχεδόν αποτέλεσμα, χάνεται, και η επιλογή του κάδρου/πλάνου αφήνει επίσης μια αίσθηση μυστηρίου. Ο καλλιτέχνης κατορθώνει να συλλάβει στιγμές της ανθρώπινης ύπαρξης που περνούν απαρατήρητές. Οι πρωταγωνιστές των έργων του ευάλωτοι μέσα στην άγνοια τους, εκφράζονται ελεύθερα και απερίσκεπτα. Οι εικόνες του είναι αδιαμφισβήτητα ειλικρινείς, καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις της ζωής με μια λεπτή θεατρικότητα συνάμα η οποία φυσικά προέρχεται από τις καλλιτεχνικές επιλογές του φωτογράφου. Σίγουρα η ηδονοβλεπτική τάση υπάρχει σε μικρό η μεγάλο βαθμό μέσα σε όλους μας. Πιθανώς να πηγάζει από μια βαθιά ανάγκη να νιώσουμε την σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους, να βρούμε τις ομοιότητες μαζί τους και να νιώσουμε οικειότητα. Οποιαδήποτε όμως μονόπλευρη η εξαναγκαστική οικειότητα είναι τουλάχιστο εγωιστική. Έτσι και οι εικόνες του Svenson παρόλο το εικαστικό τους αλλά και κοινωνικό-ανθρωπολογικό τους ενδιαφέρον δημιουργούν μια αναστάτωση στον θεατή. Μια ανησυχία που προέρχεται κυρίως από την σκέψη, μήπως κάποιος με φωτογραφίζει αυτή την στιγμή. Δικαιούται κάποιος στο όνομα της τέχνης και της ελευθερίας της έκφρασης να μας κατασκοπεύει μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; Ας μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, άλλωστε για το όνομα της όποιας ελευθερίας έχουν γίνει και γίνονται ακόμα πολλά.
 Η τέχνη είναι παντού στην Αγγλία
Το μεγαλεπήβολο πρότζεκτ με τίτλο «Art Everywhere» ξεκίνησε την Δευτέρα 12 Αυγούστου στο Ηνωμένο Βασίλειο και θα έχει διάρκεια μέχρι τις 25 Αυγούστου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη στο είδος της «έκθεση» έργων τέχνης στον κόσμο καθώς αντίγραφα από αριστουργήματα Βρετανών καλλιτεχνών που ανήκουν στις δημόσιες κρατικές συλλογές θα διακοσμούν διαφορετικά σημεία της χώρας. Συνολικά 22000 γιγαντο-αφίσες, αφίσες σε στάσεις λεωφορείου και μετρό,
γιγαντο-οθόνες καθώς και 2000 λεωφορεία και 1000 ταξί θα φιλοξενούν εικόνες από τα αριστουργήματα για όλη την διάρκεια των 2 βδομάδων. Υπολογίζεται ότι το 90% του βρετανικού πληθυσμού θα αντικρίσει ένα από τα έργα τέχνης, συμμετέχοντας έτσι στο πρότζεκτ μέσα σε αυτό το διάστημα. Τα πενήντα –επτά έργα επιλέχθηκαν με ψηφοφορία από το κοινό μέσα από την σελίδα του πρότζεκτ στο facebook, από συγκεκριμένη λίστα έργων για τα οποία εξασφαλίστηκαν δικαιώματα. Είναι ένας ιδιαίτερα δημοκρατικός τρόπος να διαμορφωθεί η τελική λίστα συμμετοχών καθώς το κοινό επιλέγει αυτό που θέλει να δει. Έτσι και ο ρόλος του κοινού σε σχέση με την τέχνη μεταβάλλεται καθώς μεταμορφώνεται από αμέτοχος θεατής σε ενεργός. Ο συγκεκριμένος τρόπος επιλογής αντικατοπτρίζει την γενικότερη προσπάθεια και στόχο του πρότζεκτ που είναι να φέρει την τέχνη κοντά στο κοινό.
Η ιδέα πίσω από την έκθεση είναι να δώσει την δυνατότητα στον οποιοδήποτε να θαυμάσει έργα τέχνης μέσα στα πλαίσια της καθημερινότητας του. Γίνεται μία προσπάθεια να γίνει ποιο εύκολη η πρόσβαση στα έργα αλλά και στις πληροφορίες σχετικά με αυτά δίδοντας την ευκαιρία στο ευρύ κοινό να τα γνωρίσει. Οι διοργανωτές έχουν σχεδιάσει σχετική εφαρμογή για τα κινητά την οποία χρησιμοποιούν οι χρήστες για να έχουν άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικές με το συγκεκριμένο έργο που αντικρίζουν απλά φωτογραφίζοντας το. Ακόμα σε συνεργασία με την βρετανική εφημερίδα Guardian διοργανώνεται και ένα κυνήγι θησαυρού στο οποίο οι θεατές καλούνται να φωτογραφίσουν όσα περισσότερα έργα μπορούν να εντοπίσουν.
Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι μπορεί να αμφισβητήσουν την ουσία αυτής της προσπάθειας. Με την πεποίθηση ότι αν ο θεατής δεν το επιθυμεί και δεν το επιδιώξει δεν θα έχει μια ουσιώδη αλληλεπίδραση με τα έργα τέχνης απλά και μόνο επειδή βρέθηκαν στο οπτικό του πεδίο. Αυτό που πρέπει όμως να κατανοήσουμε είναι ότι αν δεν υπάρχει η απαραίτητη παιδεία σε ένα λαό δεν θα υπάρξει και το απαραίτητο ενδιαφέρον. Αν δεν υπάρξει το κατάλληλο ερέθισμα μπορεί να μην δημιουργηθούν ποτέ οι προοπτικές να καλλιεργήσει κάποιος την αγάπη του για την τέχνη. Ουσιαστικά αν κάποιος δεν δοκιμάσει μπορεί να μην ανακαλύψει ποτέ ότι απολαμβάνει να περιεργάζεται, να βλέπει, να αναλύει έργα τέχνης. Στην Κύπρο του σήμερα είναι δύσκολο να φανταστούμε μια τέτοιας μορφής πολιτιστική πολιτική. Ας παραδειγματιστούμε και ας ελπίζουμε.
 Summer Saloon Show στην Is Not Gallery
Ο πολυχώρος Is Not Gallery παρουσιάζει την ομαδική έκθεση με τον τίτλο Summer Saloon Show η οποία έχει διάρκεια από τις 24 Ιουλίου μέχρι τις 12 Αυγούστου 2013.
Η έκθεση αυτή είναι επιτυχημένη στον σκοπό της καθώς παρουσιάζει και υλοποιεί αυτό που υπόσχεται, μια απλή ομαδική έκθεση. Χωρίς περιττά λόγια και χωρίς καμιά προσπάθεια να μας πείσει ότι εννοεί κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται. Η έκθεση εντάσσεται στο γενικότερο καλοκαιρινό πνεύμα και διάθεση. Τόσο η έκθεση όσο και τα έργα που παρουσιάζονται έχουν σαν κυρίαρχο στοιχείο το αισθητικό αποτέλεσμα Δεν πρόκειται για μια έκθεση στην οποία παρουσιάζονται εννοιολογικά έργα ή που στόχο έχει να γεννήσει στο μυαλό του θεατή βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα, νοήματα ή ιδέες. Η έκθεση αυτή στόχο έχει να γεννήσει μέσα στον θεατή μια ευχάριστη διάθεση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα εγκαίνια της έκθεσης έγιναν σαν ένα μεγάλο πάρτι με μουσική και ποτό. Δημιουργώντας έτσι μια γενικότερη διάθεση για διασκέδαση πέρα από τα καθιερωμένα όρια της έκθεσης. Η έκθεση Summer Saloon Show πέρα όμως από το καλοκαιρινό πνεύμα και διάθεση αντικατοπτρίζει επίσης και την πορεία και το ύφος της γκαλερί γενικότερα. Τα έργα που λαμβάνουν μέρος σε αυτή την έκθεση ανήκουν σε καλλιτέχνες που έχουν παρουσιαστεί στην γκαλερί και στο παρελθόν σε ομαδικές ή σε ατομικές εκθέσεις. Τα έργα είναι όλα δισδιάστατα και αυτό είναι το μόνο κοινό στοιχείο μεταξύ τούς, καθώς μέσα από αυτή την έκθεση παρουσιάζεται μια πολύ μεγάλη ποικιλομορφία από διαφορετικά έργα και τεχνικές. Υπάρχουν καλλιτέχνες που παρουσιάζουν πολλά έργα και καλλιτέχνες που παρουσιάζουν μόνο ένα κομμάτι. Παρόλες όμως τις τόσες διαφορές σε μεγέθη, στυλ, γραμμές και τεχνικές η έκθεση κατορθώνει να λειτουργήσει σαν μια ενότητα, αποδεικνύοντας ότι η αισθητική και η καλαισθησία όταν συνυπάρχουν, άσχετα από την μορφή, δημιουργούν ένα όμορφο αποτέλεσμα. Οι δυσκολίες στο να παρουσιαστούν ταυτόχρονα τόσες διαφορετικές δουλειές φυσικά είναι υπαρκτές όμως τόσο ο χώρος της γκαλερί όσο και ο τρόπος που έχει γίνει η τοποθέτηση των έργων δίνει την δυνατότητα σε όλα τα έργα να λειτουργήσουν αρμονικά μέσα στον χώρο χωρίς ένα έργο να υπερισχύει κάποιου άλλου.
 Έκθεση με κατασκευές της Όλγας Σπανού
Την ατομική έκθεση της εικαστικού Όλγας Σπανού παρουσιάζει ο πολυχώρος «Αποθήκες» στην περιοχή Αγίου Λαζάρου στην Λάρνακα από τις 26 Ιουλίου μέχρι και τις 05 Αυγούστου 2013.
Στην συγκεκριμένη έκθεση παρουσιάζονται τόσο οι κατασκευές της εικαστικού όσο και ζωγραφικά έργα. Επιπλέον αντλώντας έμπνευση από την ιδιαιτερότητα του χώρου των Αποθηκών η καλλιτέχνης δημιούργησε και κατασκευές ειδικά για την συγκεκριμένη έκθεση. Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση έχουν όλα σαν κοινό στοιχείο την χρησιμοποίηση «ευτελών υλικών» για την δημιουργία τους. Η χρήση τέτοιου είδους υλικών για την κατασκευή έργων τέχνης παραπέμπει στο ιταλικό κίνημα της Arte Povera που παρουσιάστηκε την δεκαετία του 1960 στην Ιταλία. Κύριως εκπρόσωπος του κινήματος είναι ο Έλληνας Γιάννης Κουνέλης.
Χαρακτηριστικό του κινήματος και των καλλιτεχνών που το εκπροσωπούν είναι η χρήση των ευτελών υλικών τα οποία μέσα από την χρήση τους αναγάγονται σε αισθητικά προϊόντα - έργα τέχνης. Σε μια παρόμοια κίνηση μέσα από την δουλειά της προβαίνει και η Όλγα Σπανού.
Η εικαστικός χρησιμοποιεί για τις κατασκευές της τενεκεδάκια από αλουμίνιο τα οποία βάφει, λυγίζει παραμορφώνει για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό που προκαλεί θαυμασμό σε αυτού του είδους την δουλειά είναι ότι παρόλο που τα επιμέρους κομμάτια από τα οποία είναι καμωμένα είναι στατικές στερεές φόρμες, οι φόρμες των τελικών γλυπτών που δημιουργούνται είναι οργανικές, έχουν κίνηση και ροή. Πολλά μοιάζουν να μιμούνται την κίνηση του νερού, ένα σιντριβάνι που χύνεται, ένα κύμα που σκάει, σύννεφα που ταξιδεύουν. Σε άλλες περιπτώσεις τα γλυπτά είναι πιο στατικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως βλέπουμε το πάντρεμα περισσότερων υλικών όπως το ξύλο, κομμάτια από σίδερο και καθρέπτες.
Η φόρμα των γλυπτών και η κίνηση τους φαίνεται να είναι η απαρχή και για την μορφή των ζωγραφικών έργων, καθώς η πλειονότητα των ζωγραφικών έργων φαίνεται να έχει κοινά στοιχεία με τις μορφές των γλυπτών. Ακόμη και στα ζωγραφικά έργα η εικαστικός χρησιμοποιεί ευτελή υλικά. Ορισμένοι πίνακές της δεν είναι ουσιαστικά ζωγραφισμένοι πάνω σε καμβά, αλλά σε μια ιδιόμορφη επιφάνεια που φτιάχνει η ίδια. Η επιφάνεια αυτή είναι φτιαγμένη από λωρίδες από παλαιά υφάσματα τα οποία η ίδια μπλέκει μεταξύ τους για να δημιουργήσει μια πιο ενιαία επιφάνεια πάνω στην οποία να μπορεί να ζωγραφίσει. Τα έργα της είναι χρωματικά λιτά καθώς χρησιμοποιεί κυρίως το μαύρο, το λευκό και σε ορισμένες περιπτώσεις το πορτοκαλί. Αποτελούνται κυρίως από γεωμετρικά σχήματα και απλές φόρμες. Το αποτέλεσμα είναι έργα τέχνης τα οποία μεταφέρουν μια πρωτόγονη αισθητική.
|
RSS Feed