Πόλυς Πεσλίκας
Ο Πολύς Πεσλίκας παρουσιάζει την νέα του ατομική έκθεση με τίτλο «Small Scale Paintings» στην γκαλερί Penindaplinena στην Λεμεσό από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για μια έκθεση ζωγραφικής με έργα μικρού και μεσαίου μεγέθους που δεν μοιάζουν να έχουν κοινή θεματική ή στοιχεία
Ο Πόλυς Πεσλίκας μας έχει συνηθίσει κατά κύριο λόγω σε έργα μεγάλων διαστάσεων. Στην τελευταία του έκθεση που παρουσιάστηκε στην γκαλερί Όμικρον το 2010 τα έργα του ήταν τεράστιων διαστάσεων Σαν μέγεθος θα μπορούσε να ήταν τοιχογραφίες. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα τολμηρή επιλογή του καλλιτέχνη να παρουσιάσει έργα μικρών διαστάσεων. Στα έργα αυτά ο καλλιτέχνης απομονώνει ένα συγκεκριμένο κομμάτι μιας φιγούρας ή μιας σύνθεσης. Ο θεατής βλέποντας απομονωμένα το αντικείμενο που απεικονίζεται μπορεί να δει, να αναλύσει και τελικά να κρίνει την κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου. Στα μεγάλα του έργα αυτό ήταν αδύνατο. Η παρουσία πολλών και διαφόρων στοιχείων που συνθέτουν μια εικόνα και αφηγούνται μια ιστορία διασπούν την προσοχή του θεατή. Αυτό που σε κερδίζει όμως στα μικρά αυτά έργα είναι η ενέργειά τους. Κρύβουν μια αμεσότητα και μια ζωντάνια που δεν υπήρχε στα μεγάλα τα ολοκληρωμένα, προμελετημένα έργα, παρόλη την τεχνική αρτιότητα τους.
Πιστεύω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έργα που ανήκουν σε ένα μεταβατικό στάδιο του καλλιτέχνη. Συχνά όταν ένας καλλιτέχνης νιώθει ότι έχει φτάσει σε δημιουργικό αδιέξοδο και χρειάζεται τρόπους για να αντλήσει έμπνευση, να επανακτήσει και να επαναπροσδιορίσει την κατεύθυνσή του καταφεύγει σε μια στροφή 180 μοιρών. Αλλάζοντας δυναμικά τον τρόπο που δουλεύει και δημιουργεί, επιτρέπει στον εαυτό του να πειραματιστεί και να γευτεί την χαρά της δημιουργίας γα χάριν της δημιουργικής διαδικασίας και όχι του αποτελέσματος. Πιστεύω ότι τα έργα αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαδικασίας για τον Πόλυ Πεσλίκα. Για αυτό ίσως τον λόγο επιλέγει να τα ονομάζει μελέτες. Ακόμη ένα στοιχείο που μου εντείνει την αίσθηση αυτή είναι ότι σε αυτά τα έργα μοιάζει ευδιάκριτη η επιρροή του από μεγάλους ιστορικούς καλλιτέχνες. Συχνά μπαίνοντας σε μια διαδικασία πειραματισμού οι καλλιτέχνες ανατρέχουν σε μεγάλους καλλιτέχνες σαν πηγές έμπνευσης. Πέρα από την δήλωση του ίδιου του καλλιτέχνη μέσα από το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση, μία ακόμη ένδειξη είναι ότι δύο από τα έργα που παρουσιάζει είναι νεκρές φύσεις. Η νεκρή φύση σαν θεματική ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής σε παλαιότερους ζωγράφους αλλά σπανίζει στην σύγχρονη ζωγραφική.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον όταν ένας καλλιτέχνης επιλέγει να δείξει αυτή την προσωπική διαδρομή της αύτο-ανασκόπησης και αναζήτησης μέσα από την έκθεση του. Επικοινωνώντας με τον θεατή με αυτό τον τρόπο ο καλλιτέχνης ανοίγεται, αποκαλύπτεται. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την συνέχεια ή καλύτερα, την κατάληξη.
Ο Πολύς Πεσλίκας παρουσιάζει την νέα του ατομική έκθεση με τίτλο «Small Scale Paintings» στην γκαλερί Penindaplinena στην Λεμεσό από τις 25 Ιανουαρίου μέχρι και τις 23 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για μια έκθεση ζωγραφικής με έργα μικρού και μεσαίου μεγέθους που δεν μοιάζουν να έχουν κοινή θεματική ή στοιχεία
Ο Πόλυς Πεσλίκας μας έχει συνηθίσει κατά κύριο λόγω σε έργα μεγάλων διαστάσεων. Στην τελευταία του έκθεση που παρουσιάστηκε στην γκαλερί Όμικρον το 2010 τα έργα του ήταν τεράστιων διαστάσεων Σαν μέγεθος θα μπορούσε να ήταν τοιχογραφίες. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα τολμηρή επιλογή του καλλιτέχνη να παρουσιάσει έργα μικρών διαστάσεων. Στα έργα αυτά ο καλλιτέχνης απομονώνει ένα συγκεκριμένο κομμάτι μιας φιγούρας ή μιας σύνθεσης. Ο θεατής βλέποντας απομονωμένα το αντικείμενο που απεικονίζεται μπορεί να δει, να αναλύσει και τελικά να κρίνει την κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου. Στα μεγάλα του έργα αυτό ήταν αδύνατο. Η παρουσία πολλών και διαφόρων στοιχείων που συνθέτουν μια εικόνα και αφηγούνται μια ιστορία διασπούν την προσοχή του θεατή. Αυτό που σε κερδίζει όμως στα μικρά αυτά έργα είναι η ενέργειά τους. Κρύβουν μια αμεσότητα και μια ζωντάνια που δεν υπήρχε στα μεγάλα τα ολοκληρωμένα, προμελετημένα έργα, παρόλη την τεχνική αρτιότητα τους.
Πιστεύω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έργα που ανήκουν σε ένα μεταβατικό στάδιο του καλλιτέχνη. Συχνά όταν ένας καλλιτέχνης νιώθει ότι έχει φτάσει σε δημιουργικό αδιέξοδο και χρειάζεται τρόπους για να αντλήσει έμπνευση, να επανακτήσει και να επαναπροσδιορίσει την κατεύθυνσή του καταφεύγει σε μια στροφή 180 μοιρών. Αλλάζοντας δυναμικά τον τρόπο που δουλεύει και δημιουργεί, επιτρέπει στον εαυτό του να πειραματιστεί και να γευτεί την χαρά της δημιουργίας γα χάριν της δημιουργικής διαδικασίας και όχι του αποτελέσματος. Πιστεύω ότι τα έργα αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαδικασίας για τον Πόλυ Πεσλίκα. Για αυτό ίσως τον λόγο επιλέγει να τα ονομάζει μελέτες. Ακόμη ένα στοιχείο που μου εντείνει την αίσθηση αυτή είναι ότι σε αυτά τα έργα μοιάζει ευδιάκριτη η επιρροή του από μεγάλους ιστορικούς καλλιτέχνες. Συχνά μπαίνοντας σε μια διαδικασία πειραματισμού οι καλλιτέχνες ανατρέχουν σε μεγάλους καλλιτέχνες σαν πηγές έμπνευσης. Πέρα από την δήλωση του ίδιου του καλλιτέχνη μέσα από το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση, μία ακόμη ένδειξη είναι ότι δύο από τα έργα που παρουσιάζει είναι νεκρές φύσεις. Η νεκρή φύση σαν θεματική ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής σε παλαιότερους ζωγράφους αλλά σπανίζει στην σύγχρονη ζωγραφική.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον όταν ένας καλλιτέχνης επιλέγει να δείξει αυτή την προσωπική διαδρομή της αύτο-ανασκόπησης και αναζήτησης μέσα από την έκθεση του. Επικοινωνώντας με τον θεατή με αυτό τον τρόπο ο καλλιτέχνης ανοίγεται, αποκαλύπτεται. Αναμένουμε με ενδιαφέρον την συνέχεια ή καλύτερα, την κατάληξη.
RSS Feed